Evin açık penceresinden bahar kokusuyla birlikte kara sinekler de girer odama. Baharın hatırı olmasa katlanamam bu vızıltılara.

Açık olanın davetkar bir tehlikesi olsa da gözümüzün önündedir her şey; kapalı olanın ise sıkıcı bir güvenliği vardır.

Bazen de kapalı olan öylesine gizemlidir ki , ulaşılmazdır. Bu büyük bir yanılsamadır.
Bir meselde anlatılır:Adamın biri kapalı bir kapının önünde beklemiş ömrünün sonuna kadar.Bekçi nasılsa beni içeri almaz diye ittirmemiş bile kapıyı. Bir gün,- artık iyice yaşlanmış adam-görmüş ki kapı aralık, içerden ışık sızıyor. Eğilmiş bakmış . Sonra bir gölge gibi kaymış içeriye.Yürümüş gitmiş boylu boyunca. Kimse onu durdurmamış. Karşıdan ak sakallı bir derviş geliyormuş, selamlaşmışlar. Yaşlı adam dervişe, anlatmış başından geçeni. Derviş demiş ki: boşuna beklemişsin yıllardır, bu kapı senindi, açsaydın giriverirdin içeri.

Kapalı olanın ulaşılmaz sanısı yanı sıra, açık olanın şeffaf aydınlığında ne oyunlar döner. Açık gözlerle bakarız dünyaya . Her şeyi bütün ayrıntılarıyla gördüğümüzü sanırız. Peki hangimiz, İstanbul’u Orhan Veli’ nin kapalı gözlerle dinleyip anlatığı gibi ifade edebiliriz? Aşık veysel’in, ‘’çırpınır içinde döndüğüm deniz’’ derken, hayatında hiç deniz görmediğine inanmak ne zor.

Gerçekten görmek için açık gözlere ihtiyacımız yokmuş demek.

Açık havada özgürce dolaşırız ya. Hele yaz geldi mi atarız kendimizi açık alanlara. Ruhumuz şenlenir. Ya da öyle sanırız. Oysa ruhun beslenmesi için kapalı bir yere ihtiyacı vardır. Bir buğday tanesinin toprağın nemli karanlığında çimlenmesi gibi. Maksim Gorki, cezaevleri için boşuna , ‘benim üniversitelerim’ dememiş. Zihin ürettikçe maddeye meydan okumayı öğrenir orada. Özgürlük için açık kapılara ihtiyaç kalmaz.

Kapalı bir pencere sarı sıcak …geçerken şöyle bir tıklatsam mı?