‘’Hepiniz orospu çocuğusunuz!’’

Böyle inliyordu tribünler. Ceyhun ceza alanında düşürülmüş, hakem de penaltıyı vermişti. Rakip takım hakemin etrafını çevirmiş, itiraz ediyorlardı. Bizimkiler de meydanı boş bırakmamak için tartışmanın göbeğine dalmışlardı. Önce itişmeler oldu. Bunu yumruklaşmalar izledi. Sonunda da iki tarafın oyuncuları tekme tokat birbirlerine girdi. Maçı rakip sahada oynuyorduk. Seyircinin tepkisi de doğal olarak bize yönelik oldu:

‘’Hepiniz orospu çocuğusunuz!’’

Bu kadar kolaydı işte. Başka bir renk formayı giy, bir atış yüzünden karşı tarafla itişmeye başla ve tek cümlede sıfıra indirgen.

Sonunda ayrıldık. Her iki takımdan da ikişer kişi oyun dışı kaldı. İtirazların odağındaki penaltı atışı yapıldı, kaleci hiç endişelenmedi. Ama soğukkanlılığı da işe yaramadı, gol oldu. Yerimize dönerken Fuat’a tribünleri işaret ettim:

‘’Seni hiç rahatsız etmiyor mu?’’

‘’Niye etsin ki? Onların işi bu.’’

Demek yimi bin kişi koca Pazar gününü farklı renkte forma giyen on bir kişiye hakaret etmeye ayırıyorlar. Bundan da gocunmuyorlar, çünkü işleri bu. Hatta üstüne para veriyorlar.

Maç bitip de soyunma odalarına giderken Fuat’la tartışmaya devam ediyorduk:

‘’Hayatta başka bağıracakları, içlerini dökecekleri yer yok ki. Ömürlerini tepedeki adamın kaprislerini çekerek geçiriyorlar. Eve gelip de karılarını dövemiyorlar. İçlerinde birikiyor, gelip bize kusuyorlar.’’

‘’Sen sosyoloji filan mı okudun Fuat?’’

‘’Gerek var mı bu kadar basit bir olayı yorumlamak için? Hem sana niye o kadar parayı veriyorlar zannediyorsun? Gol atasın diye mi? Senin amacın milletin rahatlamasını sağlamak. Birileri için kötü adam olacaksın, sana diledikleri gibi küfredecekler. Birileri için de kahraman olacaksın, tek düze hayatlarında zaferler, zirveler yaratacaksın.’’

Duşlara girerken Fuat’ın söyledikleri kafama yatmaya başlamıştı. Para karşılığı insanları rahatlatmak için o küfürleri yiyorduk. Aslında hiç birimiz orospu çocuğu filan değildik. Orospunun ta kendisiydik.