Seni kanadı kırık bir güvercin’in çektiği o acıyla şimdi kimlere emanet etsem? Bilmem ki sevgilim; hani bana gel desem, sen de gelsen... Yorgun düşlerimi sarsan ya da törpülesen. Biz, biz olabilmeyi hak eder miyiz muamma. Soruların eşiğinde bu gece yine karanlık, ayaz vuruyor bedenime sanki sensiz her şey çok saçma.

Seni yaralı bir güvercin’in ezikliğiyle emanet ediyorum yine sana... Azat edebiliyorum kendimce, uç uçabildiğin kadar. Biz, sevebilmeyi çoktan unuttuk mu? Olmuyor işte, denesem de yanlışlar; yalanlar ve bu ayazlar yalnızca beni kovalıyor.

Seni masmavi bir denizin ortasında o gemiye emanet ediyorum.Seni, bensizliğe değil; bana sarmalasın, bir ihtimal biz olalım da anlık değil; ömürlük bir aşk olsun diye.

Kararlarımın sonsuzluğunda sana esir düşsem, alsan beni kimselere vermesen. Çok başka olabilirdi sevgilim; her şey gerçekten çok başka olabilirdi. İsteseydik, ben sana, sen bana; birbirimize gelebilirdik... Şimdi aşklar yalan ve de yarım. Şimdi aşkların üstü örtülü, cesetleri bir morgta öylece kalın kafalı aşıklara ibret olsun diye boylu boyunca yatıyor, ki yatmalı.

Bizi gömmeyelim olur mu? Ne olursa olsun bizi gömmelerine izin verme sakın. Seni azat ediyorum sevgilim, her an bana gelebilme ümidinle; aklım şu an yarım. Yaralı bir ceylanın yarası kadar derin şimdi yaralarım... Üşüyorum, yanıyorum; saracak bir sen bile yok. Dokunuşların uzak, dokunuşların imkansız sevişlerin belli belirsiz bir o kadar kararsız.

Gitme diyebilecek cesareti kendinde bulabildiğin zaman, ömrümü yoluna bin defa sermeye hazırım. Kendinde sadece kendini görmüyorsan eğer, masalın sonunda biz olabilmeyi hak ediyorsak eğer onca aşkı yeniden yaşatmak pahasına bile olsa seninle ölüme hazırım. Hani gerçek olsa şu masal, gözlerimi açtığımda bile yalnız sen olsan nefesinle ölmeye bile hazırım.

Azat ediyorum seni sevgilim, bir gün bana gelmeni ümit ederek. Eğer gelmezsen o bir gün de, o zaman anlarım ki aşk kelepçeyi taktı seni başkasına ya da kendisine saklamakta...

O zaman anlarım, sen yoluna ben yoluma... Ama yine de bir ümit ’Gitme’ deme çılgınlığını gösterebilirim. Yıldızlara sarılsak yalnızca ikimiz, gözlerimiz, yüreğimiz, bedenimizle. Sınırların hepsi kalksa, yine de sevmiyorum diyebilir misin? Şahit olur gökyüzü bile sana, bana. Sevmediğine kendini inandırabilir misin? Bekleşen, mırıldayan bir kedi gibiyim şimdi... Sana muhtacım, senin şefkatine. Ölümlerden ölüm beğen almazsan beni kendine, ölümlerden bu aşkı beğen; beğenmezsen ölüm bile yakışmasın bize.

Gözlerini kapat sevgilim, seni bana sar, bir kez daha sar sevmiyorum dersem eğer, burnum uzasın. Sana ait olan bu yüreğim, karalar bağlasın...

Dilara AKSOY