Gittin… Artık uzak bir şehrin limanında buz tutmaktayım, sana uzak; sensizliğin baş tacındayım…
Sen hiçbir zaman benim olmamıştın ki, ellere karıştın desem karıştığın eller beni yakar…
Gittin… Gözlerime sensizliğin perdesi indikten sonra senli sabahlara uyanmak artık çok zor…
Yüreğini bana ver, bende kalsın desem; alma ihtimalim bile yok…

Gittin… İşte o anda masalların bile büyüsü kaçtı, her yer simsiyah… Bu aşka uzak, kül olmuşluğumun en beter sancısındayım… Gittiğin yeri biliyorum, seni döndürmek için çaba harcamayacağım artık bunu biliyorum… Bu aşkın faturası kesilmişken üstüne başka bir acı daha eklemeye gerek yok… Şunu bilmeni isterdim sadece…

‘Seni hâlâ seviyorum…’ Gittin… Birbirine uzak kalan iki aşk köprüsü gibiyiz… O köprüler birbirini hiçbir zaman göze alamayacak, birbirine yol olamayacak… Sevenler hiçbir zaman o iki köprünün mesafesine eş tutulamayacak…

Şunu ömrünün sonuna kadar bilmeni isterdim sadece… ‘Seni Seviyorum…’ Tak peşine benliğimi, sensiz nefes almaktan bile yoruluyorum… Artık birbirine ulaşamayacak olan iki boynu bükük martı gibiyiz… Senin uçtuğun gökyüzüyle benim uçtuğum gökyüzü farklı…

Aynı olabilseydik eğer, biz olur muyduk? Kaybettim… Satırlarımın şiddetiyle seni dövmekten yoruldum, kalemimi bile kaybettim… Mürekkebi bitti bu aşkın; ömrü uzun olsa ne çıkar?
Gözyaşlarını yitirdi gözlerim; yüreğim ağlasa ne yazar? Gittin… Gelmeni düşleyecek kadar körkütük olsam ne fayda? Yüreğini ver en temiz rüzgâra… Bir gün, delice seven birinin omzuna konar belki aşk olur… Aşk yeniden mümkün olur…

Gözlerini ver en temiz hülyalara… Dalıp dalıp giden biri elbet bulunur…
Bensizliğe yol alırken bavulunu unuttun, düşlerimi tamamıyla öldür de bekleyişler ömrümü çürütmesin… Sensizliğin sonsuzluğuna eş tuttun sayıyorum benliğimi, beni görmezden gel de ümitlerim nisan yağmuru gibi kısa ve şiddetli olsun…

Dilara AKSOY