Merhabalar bu gün kendimle yüzleştim sanırım sadece kendimle değil değer verdiğim ve değer verdiğimi sandığım herkes ile .
Sonuç mu sonuç tuhaf aslında hep birilerini suçlarken asıl suçlu benmişim çünkü ben hayata ilk çığlığımı attığım andan beri hatalıymışım.
Sormadılar ki bana nefes almak istiyor musun diye bu hayatta var olabilecek misin diye ama iş hataları, yanlışları yüklemeye geldiğinde yarıştılar birbirleriyle.Çok mu zor insanların hatalarını kabul etmeleri dev aynalarının önünden çekilmeleri at gözlüklerini çıkarmaları çok mu zor ??
Daha çocukken başlamıştı kafamda çelişkiler kim bir yaramazlık yapsa çekilen kulak benimki olurdu tamam biraz haylazdım ama tüm yaramazlıklara yetişecek kadar zamanım olmuyordu yoksa size bırakmaz haksız yere de ceza çekmezdim dimi ama.
Genç kızlığa attığım adımlarımla anladım ki kaderim değişmemiş etrafımdakiler aşk yaşar gizli gizli buluşur kimse bir şey demezdi ama yakalandıklarında her nedense azmettirici olarak sahne bana kalırdı…
Ve büyüdüm yediğim darbelerle olgunlaştım inanmayın ne olgunlaşması bir gram dahi akıllanmamışım bunu şimdi daha iyi anlıyorum.
Aynaya baktığımda ne görüyorum biliyor musunuz
Bilseniz ne olacak ki kimin umurunda sanki??
Arada akla gelip iki kelam etmek hal ahtır sormak ama maksat bumu hayır asıl olan dedikodu kazanını kaynatmak değil mi??Hadi kaynatalım dedikodu kazanını nasıl başlar duydun mu ayrılıyorlarmış vahh vahh tühh tühh yada çok hastaymış yazık yaa fazla ömrü kalmamış vahh vahh tühh tühh …
Biz bu kadar mıyız bu kadar sahte miyiz ??
Birde mağrur affetmesini bilmeyenler vardır malum sütten çıkma ak kaşıklardır onlar. Tüm hatalarını yakalar gözler önüne serersiniz öylece bakar ve olayı çevirip bir anda seni hata girdabına atıverir birde sifonu çeker üzerine ve devam eder yanlışlarla dolu hayatına .
Oysa gerçekten zor değildir içimizde bir yerlerde gizlenen o sevgi tomurcuklarını kalbin topraklarında yeşertmek ha gayret bazen hataları kabul etmekte bir erdemdir hele ki en büyük erdem özür dileyebilmektir …