Bir hayli yol aldık, bu cendereli ama aşınır gizemli hayatın;

Bizden çoğalanlar boyumuza yetişince, artık yaşalndığımızı görürüz. Bir an çoçukluğumuzu, gençliğimizi özlemle anımsarız. İnanmak zor gelir insana su gibi akan günlere, yılları durdurmak artık imkansız, ölüme daha yakın oluruz, güneşin doğup batışını ayrı bir gözle seyrederiz.


Keşkelerimizi sıralayıp, şöyle mazimizi bir yoklamaya çalışırken, acı günlerimize bile tebessüm ederiz çünkü yaşamışlık acı veya kötü de olsa iyi günlerin hatırına bırakmayı yeğleriz. Pişmanlıklar çare olmaz, geri dönülmez hayatın birer yolcusuyuz artık.


Güzel dünyada bizler hep kötü karakter rölü oynamaya hevesliyiz sanki; lakin ’Dünya güzel olsaydı doğarken ağlamazdım’ sözü bu denememde yok sayıyorum; oysa dünya mükkemel inşa edilmiş ve Allahın biz insanlara armağan ettiği bir cennet misalidir.


Belki de ağladığımız kadar gülemedik, güzel hayatın erdemliğinden güzel anları paylaşmayı beceremediğimizdendir. Hırs, itiras tüm ağırlığıyla gözlerimizin içinde hep varlığını sürdürmeye inat etmişti, hergün ölenleri gördük ama ölümün birgün bize uğrayacağını hiç kestiremiyorduk veya önemsemiyorduk.


Oysa dünyada güzel yaşamak, hepimizin en doğal hakıdır, önümüzde hep iki yol çıkardı; iyilik yapan iyilik, kötülük yapan kötülük bulurdu lakin biz insanlar nedense zoraki yollarda yürümeyi tercih edip, bir yanımızın egosuna teslim ederek yaşamayı zorunlu kılıyoruz.

Unutmayalım ’birlikten güç doğar’ öylese birlik olup dünyayı sevgiyle kucaklamya ne dersiniz?

zD
13-EYLÜL-2006