Bizim yunusu bilir misiniz? Hani şu hocasını terk eden, giderken pişman olup ta, geri dönen yunus var ya. Öyle sözler bırakmış ki bizlere bir cümlesinden kitap yazılır herhalde.
Severim ben seni candan içeri,
Yolum vardır bu erkândan içeri.

Sevgiye aşka gönül vermiş. Benim işim sevi ile diyerek de pekiştirmiş. Sevmekten başka bir şeyden gıda alamamış. Sevmesine sebep de

‘’her neye baksam anda görürem seni
Bin canım olsa verir alıram seni.,,

Diyerek aşkı ilanını tüm insanlığa haykırmış. Sevgi ve muhabbetten hiç vaz geçmemiş. İnsanın gıdası nedir deseler bana sevgidir derim. Sevilen çiçekle hakaret edilen çiçekler bile farklı büyüyorlar.
İşitin ey yarenler,
Aşk bir güneşe benzer.
Aşkı olmayan gönül,
Kara bir taşa benzer.

Mısralarını hiç okudunuz mu bilmiyorum ama Sevgisiz gönlün kara çortuk bir işe yaramaz taşa benzetiyor. İnsan düşündüğünde içi burkuluyor, yüreği yanıyor. Bazen düşündüğüm olmuştur gönlümde kemha re taşımışım diye; İnşallah öyle değildir. Zira yunusu ben seviyorum. Eğer karanlık odanıza bir ışık huzmesi koyarsanız zamanla o huzmenin odayı aydınlattığını görürsünüz. Kemha reyi taşımaktansa sevgi tohumunu koyar sular büyütürüm. İnsan; Düşündüğünde pahasına güç yetmeyen bir cevher taşımak varken kemha re taşımanın ağırlığını yaşıyor. Bazen de lüzumsuz ağırlıklar altında eziliyor.

Sevgi; İçimizin cevheridir. Gönlümüzde kıymetli bir şeyi hissetmek ve taşımak elbette bizi değerli kılar. İnsan denen varlık zaten kıymetli ve güzel yaratılmıştır. Bu güzel yaratılışa Birde sevgi tohumunu koyarda büyütürsek mükemmel olur. Bu güzel yaratılışın içine, hak etmediği gereksiz bir şey koyarsanız kendinize zulmetmiş olursunuz.’’Nefsinize zulmetmeyiniz’’ hadisinin muhatabı oluruz. Zira gönül; Beyti celildir. Beyti celile sevgiyi koymazsanız güzel bakamazsınız. Güzel göremezsiniz. Onlar sizin gözünüzde hep kötüdür, çirkindir. Her şey lüzumsuz gelir. Başkalarıyla gönülden meşgul olurlar ve kendilerine zaman bulamazlar. Kuli-kaal ile meşgul olur giderler. Hani leyleğin ömrü lak-lak ile geçer derler ya. Bu tür insanların ömrü de başkalarında kusur arayarak geçer. Bunların güzel gören gönül gözleri açılmadan geçer giderler. Zamanla kalp katılaşır, taşlaşır iş görmez hale gelir.’’Harcanıp gidiyor ömür dediğin’’türküsünü söyleyip giderler.

Sevgi kapısı açıldığında sevgiyi ona verene açılır. Allah peygamberine ne buyuruyor:’’Habibim seni sevgimden yarattım’’bu hitaba muhatap olan insanın özü zaten sevgidir. Yeryüzüne insan halife olarak gönderilmiştir. Kıymet bilelim. Habibim seni seven beni sever buyurmuş yaratan. Peygamberimizin de’’Benim varislerim âlimlerdir hadisi var. Öyleyse şöyle bir sevgi zinciri oluşturabiliriz: Her şeyi seven_âlimi sever, âlimi seven_ peygamberi sever,_peygamberi seven Allah’ı sever. Bakın sevgi yolu Allaha gidiyor. Sevgi cevherini taşıyan insanlar bir birlerini her yerde bulurlar. Onlar halk içinde hak iledirler. Sevmek bambaşka bir haz ve lezzet verir insana. Ferasetini açar sevgi kişinin. Sevgi kıymetini bilen insanlar ne şekil giyinseler de fark etmez, Sevgiye ulaşan insanlar gözlerine at gözlüğü takmazlar. Onlar için iyi ve kötü yoktur. Çünkü sevgiye erişmiş insanlar için söylenen şu söz çok manidardır. Bir bakış bin fırtına estirir’’,ya da
‘’Bir niminigah ile ayırdın Salihi zevki sefadan. O güzel insanların Kaçamak bir bakışı insan içinde fırtınalar estirir inkılâplar yapar, inkişaf eder. Elbette sevmek kolay değildir, Sevilmekte belli bir özelliği gerektirir.’’Sevilen sevdirmezse, seven sevemezmiş. Hayata bakarsak her nevi güzel şeyleri görmek mümkün olduğu gibi, kaktüslerin kötülüklerin, acıların kederlerinde olduğunu görürüz. . Gül solmaya mahkûm güzelliğiyle, gül mevsimini tamamladığında, boynu büküldüğünde dikenli bedenine güvenir o beden nasıl olsa onu ayakta tutacaktır.

Dünya, bir bahçeye benziyor. İçinde her türden çiçeğin yetiştiği Güllerin, yaseminlerin, karanfillerin, lalelerin, İyisiyle kötüsüyle, Kaktüsleriyle, dikenleriyle cümbüş vari. Her rengin sergilendiği bir bahçe. Gül bahçesi olunca, bülbülü düşünmemek mümkün mü? Elbette değil. Nasıl ki Mecnun olmadan Leyla’dan bahsedemeyiz. Bülbülsüz gül bahçesi bir anlam ifade etmez ikisi sevgilidir onların. Allah onların kaderini birbirine yazmıştır. Gül bahçesi yoksan bülbül için dünyanın anlamı yoktur. Bülbül gülü sevmese muhabbet beslemese dikenine katlanır mı gülün. Bizim edebiyatımızda gül sevgiliye bülbül sevene işarettir.
Gül bülbülü gördü çıktı kabından,
Bülbüller uyandı kalktı habından,
Pervane veş düşüp,geçti ateş babında
Azmeyledi gülistandan içeri.

Şairin beyit’i her şeyi anlatıyor bize zannedersem. Gülü besleyen sevgilinin kanı canıdır. Birbirlerini besler, birlerini tamamlarlar. İnsanın gönlü neye düşerse onu sever, onu konuşur, onu işitir. Varlığını ondan aldığını zanneder.
Onsuz hayat kör sağır ve dilsizdir. Sevdim seni ey şeyda’i güzel seni hayır ve şerde. Kişi sevdiğinin iyisini kötüsünü görmez olduğu gibi sever.

İnsan sevdiğini güzel görür iyisiyle kötüsüyle ona şirin gelir.
bin türlü bahaneler bulur onu affetmek için kızamaz ona küsemez sadece naz yapar.