Duygularım karmakarışık. Bir yanım küskün, kırgın; diğer yanım o kadar sevgi dolu ki. İnsanları, hayatı sevmem, yaşama sevincim, hayattaki amacım sadece sevgi.

Karalar bağla yüreğim. Karalar giy ki kimse görmesin seni. Kimse bilmesin içinden geçenleri. Bilenler seni kırıyorlar. İzin verme, kapat kapılarını. Kapın her çalındıkça o mudur demeyeceksin.

Şimdi her zamanki gibi sus ve git buralardan yüreğim. Sonsuza kadar sustur, içindeki sevgi fısıltılarını. Sonsuza kadar unut seni üzenleri.

Tane tane düşerken avuçlarıma sevgiler; birden bir korku sarıyor beni ve bırakıyorum sevgileri yerlere.
Felç olmuş duygularım. Yalnızlığımı giyinip, sessiz sedasız gideceğim beni hak etmeyen yüreklerden. Suyu çekilmiş bir ırmak gibi yapayalnız bırakacağım, sevgimi hak etmeyenleri.

Sevgim, belki bir yağmur tanesinde, belki bir çocuk sevincinde…

Belki bir kır çiçeğinde.

Belki de yalnızlıkların tam ortasındadır.

Sevgimi hak etmeyenlerden uzaklaşıyorum artık.

Oysa baş tacı etmek istemiştim hepsini. Ama yüreğimin en ihtiyacı olduğu anda onlar yoktu.

“Yüreğimiz sende” dediler, ama hissedemedi yüreğim içindekileri. Kırıldı, parçalandı bu yürek. Ben de attım, kırdım onları. Ben onlar gibi bunu hissettirmedim.

Duygularımın sonuna nokta koymak bana acı verse de, ben acıtanları değil yüreğimi seviyorum. Şimdiye kadar sevgi diye çarpan yüreğim iflasın eşiğinde. Dilimin söyleyemediği sözler, yüreğimin en güzel yerlerinde saklıdır. Beni üzenleri, bana acı yaşatanları, beni kızdıranları, beni hak etmeyenleri, sevgime sahip çıkamayanları, yüreğimin en derin köşesine gömüyorum.

Yüreklerini hissedemediklerim, sizi gönlümden atıyorum.