KOVBOY

Bugünlerde çocukluk anılarına sıkça dönüyordu. Ne yaparsa yapsın, kurtulamıyordu eski anılarından. Şimdi bile kurduğu hayaller,yıllar öncesi taa çocukluktaki anılarının üzerine dayalıydı:

“On iki yaşlarındaydı.Okullar,tatil olduğunda;hemen soluğu annesinin köyü Erbaa’nın Endikpınar’ında alırdı.Doğaya delicesine tutkundu.Aşıktı adeta.Tek başına dağa gider,odun kesip getirdi.Yabanıl hayvanlardan korkmazdı.Kısa zamanda hayvanların tırnak izlerinin hangisine ait olduğunu kendiliğinden öğrenmişti.

Köy köpeklerinin havlamalarını, orkestranın çıkarmış olduğu uğultuya benzetirdi.

Şafak sökerken;güneş ışınlarının,ufuktan sessizce süzülüp köyün üzerine beyaz çarşaf gibi serilişinde;horozların ötüşlerini,köy sığırının meydanda toplanırken boyunlarındaki çanlardan çıkan seslerini dinlerken kendinden geçiyor,mutluluktan havalara uçuyordu adeta…

Akşam karanlığı,köyün üzerine sinerken ise kulaklarını tırmalayan o sesler yok muydu.Dedesinin evinin,bu seslerin kaynağının nereden geldiğini anlamaya uygun olması,onun işini kolaylaştırıyordu.Pencereden başını uzatır,bu seslerin geldiği yöne doğru dakikalarca bakardı:

Tarlalardan kopup gelen ve köye yanaştıkça artan,kağnı arabalarının tekerleklerinin dingille sürtündüğü yerden çıkan o “ çazırtılar”,onun dünyasında derin izler bırakıyordu.

Köyde ise en büyük tutkusu çıplak eşeğin üstüne zıplayıp,onu koşturmak çok hoşuna gidiyordu.İlk denemesinde;hayvanın üzerinden ters dönüp düşmüş,bacakları taşlara çarpıp kanamış olmasına rağmen,o ise kararından asla vaz geçmemişti. ..”

Şimdi,çocukluk anılarıyla yanıp tutuşuyordu.Kahrolası metropole nerden gelmişti.Yine köyde kalıp,doğayla iç içe yaşamak ve at sırtında “ dehleyip” sağa sola koşmak istiyordu.

Kararını vermeliydi.Kimse tutamazdı onu.

Ne kadar yaşlanmış, şakaklarına karlar yağmış olsa da hala o anılarının unutulmaz güzellikleriyle, nostaljik duygular içerisinde kendinden geçiyordu. Sanki ikili bir yaşam içerisine girmişti.Çocukken izlediği filimlerin etkisiyle yanıp tutuştuğu o yılların sancısı, yine başlamıştı beyninde.Kararını vermişti bir kez.Hiç kimse umurunda değildi.Eşi,ne kadar ısrar ettiyse;onu bile es geçti.”Kovboy” olmakta kararlıydı.Çocukluktaki okuduğu; teksas,tommiks,zagor gibi kitapların kahramanları, her daim kafasında cirit atıyorlardı.

Normal giyiminden vaz geçti. Paçaları yarı İspanyol tarzı olarak olarak pantolon diktirdi. İtfaiyeye gidip,mahmuzlu kovboy çizmeleri ,geniş bir kemer,su koymak için matara ve iki tane de oyuncak tabanca aldı.Şimdi bir eksiği kalmıştı.Kovboy şapkası.Saman pazarına çıkıp onu da temin etti.

Aldığı malzemelerle birlikte eve gelip ilk işi onları giymek oldu. Neyse ki eşi,menopoz yüzünden doktora gitmiş,kızı Aysu da okuldaydı.

Kovboy elbisesiyle aynanın karşısında kendisini süzüyordu. Arada bir belindeki silahları seri bir şekilde çekip:

-Gravvvv!!!...Gravvvv!!!. diye sesler çıkarıyordu.

“Şimdi bir atım eksik, onu da alırsam gerçek kovboy olmuş olacağım “diye düşündü.

İlk işi şehrin varoşlarına gidip,boz renkli bir at satın aldı,Çingenlerden.Parası önemli değildi,onun için.Hemen yaşadığı Batıkent semtine geldi. Trafik lambalarında durduğunda; bütün arabalardan kafalar, uzanmış kovboya hayran hayran bakıyorlardı.Yeşil yanınca geçti.Saatine baktı.Kızının okuldan çıkış saati yanaşmıştı.Atını dehleyip Kent-koop okuluna geldi.Bütün veliler,arabalarıyla gelmişler,sıkışan trafikte sürekli kornalarına basıyorlardı.

Kovboy ise aralardan sıvışarak,bahçe kapısına yanaştı.Okuldan çıkan çocuklar,etrafında kümelenmişlerdi.

- Kovboy gelmiş,kovboy gelmiş...

Kalabalığın arasından kopup gelen kızı Aysu,kovboyu görünce :

--Aaaa,babacığım kovboy mu oldun?

- Evet canikomm.Bundan sonra baban,Ankara’nın tek isimsiz kovboyu olarak yaşayacak.Tamam mı meleğim.Şimdi atla bakem atımın terkisine.

Baba,kız sıkışan trafiğin içerisinde;atın rahvan yürüyüşüyle, Güzelevler sitesine doğru yöneldiler…