Babam beni hiç öpmedi…

Bugün haberlerde bir şehit askerin cenaze töreninde gözü yaşlı babanın sözleri bana bunları, babamın beni hiç öpmediğini hatırlattı.

“- Varken onu öpmedim” diyordu şehidin babası. Ve eline aldığı oğlunun fotoğrafına öpücükler gönderiyordu.

Sizi babanız hiç öptü mü?

Öpmüştür mutlaka. Ama beni hiç öpmedi babam.

İlkokul dördüncü sınıfa giderken bir kaza geçirdim. O kaza neticesinde babamın davranışları, yaşamım boyunca benim ona en yakın olduğum, kendime en yakın hissettiğim an olmuştu:

Babamın bir motosikleti vardı. Her yere onunla gider gelirdi. Kimi zaman biz de onun ardına binerdik.

Bir gün yine babamın arkasına binmiş şekilde giderken, yüksekçe bir taşın yanından geçiyorduk ki…

“- Ahhh!..”

Ayağım hızla yüksek taşa çarpmıştı. Ve ben çarpmanın etkisiyle acıyla haykırmıştım.

“ – Vah yavrum!”

İşte buydu babamdan duyduğum o güne dek en sıcak söz! Ve ömrüm boyunca babamdan duyduğum en sıcak söz olarak belliğimde kalan…

O anda ayağımın acısını unutmuş, kendimi içimi dolduran babamın o sıcak sözünün beni alıp götüren etkisine bırakmıştım. Hatta içten içe seviniyordum da… Aslında benim babam hiç de kötü bir insan değildi. O da severdi işte beni böyle… Başkalarının babası gibi…

Yirmi yedi gün yattım kırık ayağımdan dolayı. Ama olsun! Babam bana o sıcak sözü söylemişti ya!

Sizin babanız sizi hiç öptü mü, bilmem; ama benim babam beni hiç öpmedi.

Bugün haberlerde bir şehit askerin cenaze töreninde gözü yaşlı babanın sözleri bana bunları, babamın beni hiç öpmediğini hatırlattı.

“- Varken onu öpmedim” diyordu şehidin babası. Ve eline aldığı oğlunun fotoğrafına öpücükler gönderiyordu.

Bugün çocuklarımı belki biraz da fazla öpmemin temelinde bu etki oldukça önemli bir yere sahip olmalı.

Sizin babanız sizi öptü mü hiç?