Yarın sevişeceğiz
Gelincikler ılgın ılgın büyüyecek
Ve bitecek gece yalnızlığı güvercinlerin

Yarın sevişeceğiz
Işınlar kıskanacak erdiğimiz aydınlığı
Güneşe doğru yağacak yağmur

Yarın sevişeceğiz
Ortancalar susuz kalmayacak artık
Denizle rüzgarla Tanrıya varacak yelken

Sevişeceğiz
Yarın

Talat Sait Halman ’Sevgi Yarın’adli şiirinde işte böyle anlatıyor sevgiyi sevişmeyi...

Sevgi, sevmek sözcükleri büyüsünü yitireli çok oldu. Duygular, eylemler başka sözcüklerle anlatılıyor artık.Sevişmek denirdi bir zamanlar,yatmak deniyor şimdi.Çifte kumrulara değil,emişen çiftlere rastlanıyor sokaklarda.Yine de bir doyumsuzluk,bir
mutsuzluk.Birliktelik hazza indirgenince mutluluk düşünülebilir mi?Hazda süreklilik yoktur ki.Saniyelerle sınırlıdır,bir anlıktır haz.Bunun içinde geçicidir.Doyumsa süreklilikle olasıdır ancak.Bir sürecin sonunda ulaşılmalıdır hazza.Doğal bir gelişimle,kendiliğinden.Bir süreci yaşayarak.

Sevgidir bu süreç. Ya da tersinden söylersek bir süreçtir sevgi. Bir saatlik, bir günlük, bir haftalık, bir aylık, bir yıllık bir süreç. Süresi kesinlenemeyen bu süreçte doğar ve gelişir sevgi.Bir bakışın,bir konuşmanın,bir dokunuşun,bir duyuşun,bir paylaşmanın ürünüdür çünkü.

Sevgi özveri gerektirir özünde. Özveri yoksa, benlik benliğini koruyor, ödüne, kendine ters gelene yanaşmıyorsa, sevgi de yoktur. Var deniyorsa, yaşanan sevgi değil,karşılıklı bir aldatmacadır.

Günümüzde cinsel eylemin yatmak sözcüğüyle anlatılması, kadınla erkek arasındaki ilişkinin sıradanlaştığını gösterir. Tek özneye gereksinen bir eylemdir yatmak. Oysa sevişmek eylemi iki özne ister.Buysa yine birlikteliğe getirir bizi.Bir eylemi ortaklaşa gerçekleştirmeye,paylaşmaya.