Bahçe duvarının kenarına ekilmiş olan sarmaşık tohumlarının yeşermesini ilgiyle takip ediyorum... Sarmaşık, ne güzel bir bitki değil mi? Ekili bulunduğu alana kollarını yayarak büyüyor. Büyüdüğünde duvar görünmez olacak ve soğukluk yerini yeşil bir duvar halısına bırakacak…

Biz insanlarında, sarmaşıkla benzer yanımız hayli fazla, bir yanda duvara tutunup yaşamını sürdüren sarmaşık, diğer yanda hayata gözlerini açmış ve sevgi, acı, yalnızlık, öfke, rekabet, kıskançlık, mutluluk vb. gibi koşulları birlikte yürütmeye gayret eden insanoğlu…

Hayat bir sarmaşıktır, sarar insanı… Sarmaşık bizi sarmaya başladığında neden duvara tutunup ilerlemeye gayret etmeyiz ve kolay yolu seçip duvardan ellerimizi çekeriz.

Böyle karışık düşüncelerle boğuştuğum bir mesai günü içinde, aklıma düşmüştü ve yazmıştım.

Bir güneşi çiziyorum
Birde seni
Tamamlıyor birbirini

Ne çok şey ifade ediyordu benim gözümde ve kendi içinde… Ben bir sarmaşık olmalıydım, olamadım. Zaten güneşi de çizmemiştim, ispatı karşımda duruyor…

Soğuk ve sabaha çok zaman var.
Dinmeliyim…

Aytekin Orhan