Çırılçıplak bir sevginin ortasındayım… Titrek yüreğim, çarmıha gerildi.

Veryansın eder, duyulmaz, tabu bu; yıkılmaz… Sevginin, aşka galip geldiği bir andayım, adın ne? Yok, sen bu dünyadan olamazsın…

Prens desem, değilsin. Düş desem, hayır, sen adeta bir hediyesin. Cayır cayır yanan bir imkânsızlığın eşiğindeyim…

Bu kez sözlerimi kısa tutacağım, maçın ortasında pes etmiş olacağım…

Hey! Adın ne senin?

Melek misin, çok iyisin…

Seni beynimden yüreğime geçen bir yolda kendim mi yarattım bilmiyorum, ama bu kadar kısa süren olamazsın… Gözlerimi açtım, seni gördüm, sen bana ait bir kördüğümdün… Sonunda bir de baktım ki bitmiş, masalımız intihar etmiş, garip bir tutum sergiledim. Gittim, en sevdiğime hançerimi hediye ettim.

Çırılçıplak bir gerçeğin yanındayım, en uzaktasın, kaybolmaktasın. Ben ise her an seni aramaktayım, bir kez daha gerçeklerden cayıp buluşamaz mıyız?

Şansımı çok zorladım, anladım, seni çoktan kaybettim, vedalar kaynaştılar, yalnız kaldım. Adını buldum, kısa süren bir hikâyenin adı da adının asilliğini taşımalı… Kelebeksin sen, onun ömrünü taşıyorsun… Bir baktım ki yanımdasın, bir baktım ki aslında masalsın. Kelebeğim; ömrünü uzun tutamam senin, çoktan veda ettin, artık uzaktasın. Çok kısaydı, en kısaydı, hatta bir ömre sığdırılabilecek büyüklükte bir aşkın son faslıydı…

O aşk bir büyüdü, bir küçüldü sen yok olalı beri. Ama sonunda sevgiye bağlandı, sevgi ondan daha kutsalmış meğer… Hâlâ en değerli varlığımsın…

Gözlerimde yaşamıyorsan, yüreğimde de yaşamıyorsun demedim ya. Sen aslında hep oradasın, çok kısaydı, deli bir yangındı; ama kısacık bile olsa ömre bedel bir sevdaydı…

Senin hissettiklerin, senin yaşadıkların sende kalsın, ben kendi yüreğime ve de yüreğimde yaşayan sevdiğime bakarım…

Kısaydı, devamı yok aslında; acıydı, ama katlanılırdı… Seni sevdim mi böyle severim işte kelebeğim; uzun bir veda olur sanmıştım, bir baktım varsın, canımdasın; canındayım sandım, bir de baktım ki oradasın, riyâ kokan sevdalarda son saatlerini yaşamaktasın…

Dilara AKSOY