Gözlerin gideceğini söylüyordu, gözlerin konuşuyordu adeta gözlerimle… Yüreğim bilmezdi ki bu kadar çabuk, böylesine sinsice…

Yüreğim de hissediyormuş meğer senin benim olmadığını, hissediyormuş da saklıyormuş benden…

Hançerin batmıştı uzun zaman önce, benliğim enkazlara sürüklendiği andan çok uzun zaman sonra itiraf etti bana…

Ben seni yâr bildim, kabuk tuttu yaralarım…

Gözlerin gideceğini söylüyordu, hâyâlin kibrine yenik düşmüş bir masal prensini anımsatıyordu… Biliyor musun? Sana yazılması gerekenler çoktan yolunu şaşırıp bir başkasına yazıldı bile…

Sen gitmeyi seçtin de ben göndermedim mi? Sen sustun da ben kabul görmedim mi? Ben sevdim diye, yüreğin aşkıma vurulup seni bana getirmedi mi?

Hangisi yalan sevdiğim? Hangisi yalan, şimdi söyle! Ben miyim yalan olan, sen misin hançerini batırıp da kayıplara karışan?

Çok sevdim diye mi oldu bütün bunlar? Söyleseydin daha az severdim, söyleseydin her şeyden daha az, kalbimden daha çok severdim…

Ben seni kendi kalbimden; yaşamdaki her şeyden çok sevdim…

Sevdim demekle bitmiş olmuyorsun ki…

Sevdim derken de seviyor insan… Bakma saçma sözlerime, saçmalığıma vur da gül sadece…

Sen güldün mü sanki her şey bana gülüyordu… Sen mutluyken sanki yüreğim alevler ortasından buzun içine atlıyordu, sen bir kez olsun tebessüm ettin mi masallar bir anda sanki gerçek oluyordu…

Bakma sözlerime, bakma bana… Bakma işte…

Sen bana bakarsan ben başka yere bakamam ki… Sen beni anlasan, hani tekrardan çok sevdiğimi bilsen, ben yüreğimi yaşatamam ki… Her şey sevilmediğini sanmanla başlasın, takvimim sensizliğin sayısızlığına dem vururken…

Bir bilsen, seni sevebilmeyi sevmek ne kadar da güzel… Bir bilsen sensizliğin sayısını arttıracak olmanın korkusu bile bir başka güzel… Bir bilsen, her şey çirkinken bir sen güzel… Bir bilsen keşke, sen ardına bakmadan gitmeyi seçerken, bekleyişlerim bile yormuyor beni, ah bir bilsen…

Gözlerin gözlerime bakabilmeyi unuttular mı yoksa? Oysaki gözlerim hayaline odaklı sen yokken… Sen varla yok arasıyken bile o sadece sana odaklı…

Bir bilsen, seni sevmeyi sevmek, seni sevmekten daha güzel… Saatler seni düşünürken kahır tablosu oluşturuyor, ama yinede güzel…

Uzaktan uzağa sevmelerin yüreğimi yaşlandırabileceğine inandırdın beni… Hâlbuki en uzağımda tuzağım olmana izin vermiştim ben… İnanırsak başarırız sanmıştım, inanmalarla başarılmıyormuş aşk tuzakları…


Artık yüreğimin tempolarına yoruyorum sensizliğimi… Yavaşladıkça sensizlik başlıyor, hızlandıkça umutlarım beni yaşatıyor… Bu ömür böyle geçerse, bir ömür sen bende yaşamış olmaz mısın? Sen bende, şu ömrümde; bir ömürlük yaşarken, başkasıyla olman beni acıtmaz mı? Hangisi adil bilmiyorum… Her şeyi unuttum, sen hatırımdayken…

Unuttum, seni sevmeyi öğrenmeden önce yaşamım nasıldı? Sen, seni koşulsuz sevebilir misin? Koşulları hızlandırıp bir gün kendinden bana dönebilir misin?

Seni sevebilmeyi sevmek ne kadar da güzel… Bir bilsen, yudumlamaya çalıştığım her nefeste, sensizlik katmer katmer artarken seni sevebilmek ne güzel…

Bir bilsen, ben hep ama hep seni bekliyor olacakken, hiç gelmeyeceğini bilmek ne kadar güzel… İsyansız bir aşk oluşturdum ikimiz için, sen anlamayıp giderken, ben hâlâ buradayım işte…

Dilara AKSOY