Yokluklar içerisindeyim… Beni anlar mısın ki şunca kırgınlığımdan sonra? Biz birbirimizi taşıyamadık… Yükümüz ağırdı, ağır bedeller ödedik…

Ama ben senden ve de senin aşkından sonra kendimi aldattım… Gözyaşlarım bile akmıyor ya şimdi, donup kaldım… İşte yine aynı melodi!

İşte yine pişmanlıklar, huzursuz anlar… İşte yine mürekkebimin sana tutunmaya çalıştığı anlar…

Seni seviyordum ben… Seni gönderecek cesareti nasıl buldum bilmiyorum, ama sen gidebilecek gücü hemen buldun… “Gidemem!” deseydin, ölürdüm senin için ilk aşkım…

Aldatmazdım kendimi, benliğimi; senden sonra tutunmayı dilediklerimi askıya alırdım, sadece sen ol diye… Ama sen kolayca gittin!

Peki, bitebildin mi? Hâlâ bazen hesapsız sorgusuzca, geliyorsun aklıma…

Unutamıyorum desem sevinecek misin? Unutmak için başka yüreklere tutunmaya çalışıp, yüreğimi ziyan ediyorum desem acıyıp da gelecek misin? İşte yine aynı melodi!

Seni bana taşıyan, beni sana bağlayan… Zaman çabucak geçiyor… Sen hiç bilmeyeceksin senden sonra yaralarımı sarmaya çalışıp da daha çok canımı acıttığımı… Sen hiç bilemeyeceksin bazı geceler nefessiz kalıp hıçkırıklarımla savaştığımı… Sen hiç bilemeyeceksin hayatımın anlamı olup, her şeyimi çaldığını!

Seni sevmiştim… Bir annenin yavrusunu sevebileceği şiddette, canım sayarak… Seni canımdan çok sevmiştim; her türlü fedakârlığı yapıp, zamanımı sana harcayıp da…

Şimdi nefeslerim yarım… Yüreğim atıyor mu, yaşamamı sağlayabilecek kadar işte… Ama yürek çırpıntılarım apayrı, onlar sende kaldı… İsteyemem de gülersin, yaralanırım…

Seni gerçekten çok sevdim! Sonrasında başka yürekleri sana benzettim, hatta sırf özel bir yerin olmasın diye, onları senden daha iyi gördüm, yücelttim! Gerçeklerden kaçtım… Nefretle dost olmaya çalıştım…

Ama bugün söylüyorum işte… Her gün gizliden gizliye, belki gelirsin diye bekliyorum… Hâlâ bekliyorum… Ama gelmiyorsun, sen gelmeyince derbeder yüreğimin sancısıyla uğraşmayayım diye başkalarını yüreğime oturtmaya çalışıyorum…

Seni hâlâ seviyorum… Ama artık aşksızlığımın ve de sensizliğin faturasını başkalarına kesmeyeceğim… Gelmeyeceksin, sen beni hiç sevmedin ki…

Sevmeyeceksin, sen benim seni canımın en özel köşesine oturttuğumu hiç anlamadın ki… Ve de bilmeyeceksin artık gözyaşlarım yüzümü ıslatmıyor, her bir damla yalnızca yüreğime akıyor…

Kim bilir belki de aradığını bulmuşsundur, ya da bulmak için fırsat kolluyorsundur… Oysaki benim bulduğum her şey de sen varsın…

Nasıl yaptık bunu, nasıl? Mademki yüreğinde yaşatamayacak, öldürecektin beni, neden geldin? İmkânsızlığınla baş edebilirdim, şimdi imkânsızlıktan öte çok derin bir sızı, bir yarasın… Nedenlerimin en başında tek sancımsın!

Kimseleri sevmek istemiyorum… Bir başkasını sevdiğim zaman hep sende olanları sevdiğim kişide arıyorum… Bulamayınca seni geri istiyorum ve sen yine gelmiyorsun! Hiç gelmeyeceksin, canın hiç mi acımıyor?

Bak gecenin zifiri karanlığında korkularım bile seni çağırıyor… Sen gittikten sonra her şeyden ve de herkesten korkmaya başladım… Ama sen beni hiç hak etmedin ki… Seninle bir dünya istedim ben, küçücük dünyanda ufacık bir yeri bile layık görmedin bana…

Bak işte yine gözyaşlarım gözlerimde, sahneye çıktılar bile… Hıçkırıklarıma karışma, onları bastırmak için nasıl da uğraştığımı bir bilsen…

Her yeni gün sensizliğe doğru giderken ben yaşayamıyorum… Yalanlarımla raks ederken, doğrularımı bulamıyorum… Sen hiç anlamadın ki beni…

Anlayabilseydin gitmeyi seçmezdin… Anlayabilseydin şu anda yalnızlığımla söyleşi yapmak yerine, sana şiirlerimden okur, şarkılarımı söylerdim…

Anlayabilseydin nefeslerim daralmaz, yüreğim atmaktan vazgeçmezdi…

Anlayabilseydin, bir anlayabilseydin… Bana yaşatmış olduğun kısacık bile olsa, üstü kapalı, gizlerle dolu o aşk için teşekkür ederim…

Herkese açık, acısız bir aşk olmasını dilerdim ama; sen de bana ait olan tek şey oymuş… Çaresiz kabullendim… Seni seviyordum biliyor musun?
Bilmesen acımasızca vurup gitmezdin…

Çok sevdiğim için gittin, benim gibi sevemeyeceğini anladığın için gittin…

Her gün belki gelirsin diye, yüreğimin yeniden doğmasını sağlıyorum, doğan güneşle… Bir başkasının güneşi mi oldun? Yüreğim acıyarak soruyorum…

Kahretsin ki seni hâlâ çok seviyorum… Şu anda aklında olmadığımı bildiğim, bir daha asla gelmeyeceğini ezberlettiğin hâlde seni kendimi aldattığım hâlde bile çok seviyorum…

İkimizde affedemeyiz birbirimizi… Sen gitmeye hevesli olduğun için yüreğim affetmeyecek seni, ben senden sonra yalanlarda kaybolduğum için yüreğin affetmeyecek beni…

Bir de şu var; yüreğim beni hak etmediğini bildiği hâlde sevdi ya seni, beynimden ona yol hiçbir şekilde geçmeyecek… Kanadı kırık kuşlarla sözleştim, yarın gelip alacaklar beni…

Dilara AKSOY