İşçi ve sanat üzerine
Toplumlar tarihin bütün üretimlerin şekillenmesinde emek sahibi olan işçiler emeğin yaratığı gücü kullanamadılar. buda üretmeyip üretenlerin sırtından geçinen hantal takımının güçlenmesine yol açtı böylelikle sınıflı topluma geçildi emek sömürücüleri alet ve makineleri ele geçirip üreten sınıfı egemenliği altına aldı üreten işçi sınıfı kendi gerçeğinden uzaklaştırılıp yabacılaştırıldı egemen olan mülkiyet sahipleri sanatı bireysel çıkarlarına endeksleyip toplumda kendi propagandasını yapmak için araç haline getirdi sonuçta insan düşünen bir varlıktır bu uçurumu çelişkiyi kavramakta gecikmedi emekle yaratılan yüce değerleri dizelerde haykırdılar resimlerde şekillendirdiler melodilerle coşturdular mülkiyet sahipleri bu uyanışın önüne geçmek için bütün çabalarını seferber edip hayatın özünü yansıtan toplumsal sanatın etkisini kendi bireysel sanat adı altında övünçleriyle durduramadılar ve katliamlar yazdı tarih işçi kıyımları başladı artık kapitalizm insanı olan her şeyi yakıp yıkıyordu artık yeni insan varlığını hissettirmeliydi nota sözcülere her fırça darbesiyle yeniden şekillenmeli usta bir heykel tranşın elinden çıkıp kafa tası boşluğuna bilimsel insani değerler yerleştirilmeydi birleri cesaretini toplayıp “kral çıplak diyebilmeli
İnsanlık tarihi çelişkilerin tarihidir doğal olarak üzüntünün yanı başında sevinci yaşayabiliriz her son bir başlangıçtır yeni diri ve koşullara uygun çağın ilerisinde olmalıydı teknoloji gelişiyordu ama kapitalizmin sömürü aracı haline gelerek şekilleniyordu sanat
asimile edilmiş insani değerler yok sayılmış artık toplumsal gerçekçilik bir yana yitilip popüler kültür sanat algılayışı haline getirilmiş bilimsel yerine güdüsel tatminler gerçekçi yerine ütopyalar sanatçı sanat anlayışını algılayıp ve toplumsal gerçekçiliğe dayanmadıkça insani değerler yok olmaya mahkum olacaktır sanatçı toplumun heykeltıraşıdır toplumu yontup güzel bir şekil vermeli aksi halde ortaya çıkan şey sanat olmaz çünkü emek verilmemiştir.