- 1213 Okunma
- 4 Yorum
- 0 Beğeni
AYNALAR KIRIK ŞİMDİ
İnsanı insanlaştıran yegane ve büyük güç sevgidir.
Hayatın yarattığı deneyimleri ve bu deneyimlerle bize sunduğu bilgiyi sevgiyle kucaklayıp özümseyebilirsek kendimizin en iyi versiyonuna dönüşüm başlar.
Sen;
Kendi gölgenin peşindesin.
Aradığın o değil kendinsin.
Karanlığın onda değil içinde.
Onun üzerine yüklemek, ben’ini
Kendi içinde aramak ise benliğini besler.
Onun ayakizlerinin peşine düşme,
Kendi karanlık dehlizlerinin içine düş.
Unutma ki sen gerçeksin,
O bir düş aynası.
Aynayı kırmak için değil,
Kendini görmek için sen yarattın.
Aynada karanlığını gördün,
Gözünü de kararttın.
İlla ki aynayı kıracaktın.
En büyük, en haklı, en mükemmel, en bilgili
Sen olacaktın.
Aynayı kırdığında buna inanacaktın.
Hem kendini hem aynayı buna inandıracaktın.
Aynayı kırıp kendini kandıracaktın.
Benliğini benlerinle boğacaktın.
Oysa aynayı kucaklayacaktın.
Sana gösterdiği seni kendi içinde arayacaktın.
Yeter ki kendinde ara
Enin de sonun da bulacaktın.
Dışarı çıkıp ondan, bundan, şundan
Sana karanlığını yansıtmasından kurtulacaktın.
Karanlığına bir ışık daha yakacaktın.
Bir nefret tohumunu söküp, bir sevgi tohumu ekecektin...
Sevgiyle gözümüzü açarız yaşama. Sevgiyle uzanmaya başlarız gözümüzün görebildiğine, elimizin tutabildiğine. Bir süre sonra yaşamda nefretin de varolduğunu öğreniriz.
Bir yandan sevgiyle büyümeye çalışırken, bir yandan da nefret bizi incitmek ve yaralamak için işe koyulmuştur.
Bir madalyon gibidir yaşam. Bir tarafı yaşama sevgiyle akanları, bir tarafı da yaşama nefretle bakanları temsil eder.
Çocuksu ve saf sevgimizle uzandıkça madalyona, nefret kendini bazen fiziksel bazen de duygusal şiddet olarak gösterir. Nefretle tanışmamız, sevgiyi kendi içimize hapsetmemize ve yaşama sunmamıza engel olur.
Büyüdüğümüz ortamın beklentileri, şartlanmışlıkları, inançları, kuralları derinlerimizde yaralar aça aça kalıplar oluşturur. Zamanla kalıplar duvarlara dönüşür. Sevgi bu duvarların arasında sıkışıp kalır. Nefreti besledikçe duvarlar daha da kalınlaşır. Öyle bir hale gelir ki kendimize verecek olduğumuz sevgiye bile duvarlar yüzünden erişemez oluruz.
Aynalar yaratırız bize içimizde ki sevgiyi göstersin diye. Ama öyle derinlerde kalmıştır ki sevgi, nefret yaraladıkça ve incittikçe, sakladığımız yerde unutmuşuzdur sevgiyi.
İçimizde ki sevginin aynada ki aksi bile bize çok yabancı ve kabul edilemez gelir. Kucaklayıp kendimize dahil edemeyiz. Duvarları yıkıp sevgiyi özgürleştirmektense, aynaları kırıp, sevgiyi duvarların arasında ki karanlık dehlizlere bir kez daha tutsak ederiz.
Sevgiye izin ver.
Sevgiden korkma.
Sevgi ile yaşam anlam kazanır.
Sevgi ile yaşamın tadına varılır.
Sevgiyle kalma sevgiyle ol.
Sevgiyle öl...
YORUMLAR
sevgi...
parasız pulsuz en ucuz edinim
ama ne kadar cimri ki insanoğlu
bu gücü hiç kullanmıyor...bir öfke çemberinde
sevgisizlik üretiyor yürekler
oysa dediğiniz gibi paylaştıkça büyür sevgi...
nükleer enerji gibi en büyük güç sevgi
ve bu yaşlı dünya ancak sevgiyle kurtulacaktır...
bunu bir analayabilsek ve sevgimizde samimi olabilsek
dünyanın
hatta yüreklerimizin de sorunu kalmayacaktır...
hasklı ve güzel yazı..
sen ne zaman kötü yazdın ki sevgili dost
yüreğine sağlık
sevgiler hiç eksilmesin
'' Büyüdüğümüz ortamın beklentileri, şartlanmışlıkları, inançları, kuralları derinlerimizde yaralar aça aça kalıplar oluşturur. Zamanla kalıplar duvarlara dönüşür. Sevgi bu duvarların arasında sıkışıp kalır. Nefreti besledikçe duvarlar daha da kalınlaşır. Öyle bir hale gelir ki kendimize verecek olduğumuz sevgiye bile duvarlar yüzünden erişemez oluruz. ''
Galiba çoğumuz bu durumdayız..Gerçekle yüzleştiriyor yazı bizi...