Bin yıl önceydi;bozkırda aygırlar kişniyordu,kısraklar nal kesiyordu tozlu yollarda,nara sesleri yükseliyordu koyaklardan,haylamalar,çoban ıslıkları,kurt ulumaları,seher zamanı kağnı gıcırtıları,ayağı çarıklı çeriler;yalınayak,başı kabak biçareler...Yaylalarda meleşen kuzular,aşık avazı,bağlamada kopan tel !...

Taş kakmalı camiler,kerpiç medreseler,tekkeler,zaviyeler;çaresizliğe öykünen "acızülum"hastalar,derin adanmışlığı soluyan hü sesleri,abdal nefesleri...

Kışın acımasız ayazına ağız açan yamaçlar,yol kesen sarp geçitler,sabahtan akşama değişen idareler,devirler;devirenler,devrilenler...

Bin yıl geçmiştir ama,bu avazların,niyazların,nazların hepsi yerliyerinde durmaktadır.

Bir çocuksun gelirsin dünyaya,ya sırtı kel bir dağa yaslı köydür doğduğun,ya bir yayladır yalnız hava soluduğun..Hayat ağır mı ağır,çekemediğin boyunduruğun...

Kaç kuzusu vardır evin,kaç ineği,kaç kazı,kaç ördeği,sen de doğarsın bunların arasına,ya çimen basma zamanı,ya tüterken ocakların dumanı bir güne..Onlarla büyürsün,onlarla sayılır,onlarla anılırsın çoğu kez...

Büyürsün zamana,birgün gölgelendiğin ağaç,eski çarıklarla gezdiğin toprak,sularını kulaçladığın çermik,yemlik,evelik vatan oluverir..Bütün sevdiklerinden öte bir seversin,bir daha dönemezsin...

Savaşlar,cenkler,kavgalar;elin kamçı tutar eşiğinde bekler atlar.Olursun bir yavuz,yağız delikanlı,gönlüne düşürürsün bir edalı..Dağlar senin,ovalar,çaylar senin,adı yüreğine kazılır erkekliğin...

Çok çetrefil de değildir hayat;sıra ve saygıdan ibaret,sofralarda kuru ekmek ve bereket...Sonra bir nuska gibi asılır boynuna vefa ve samimiyet...Ne olduğunu çokta bilmezsin ama,ne güne yetiştirilir di evlat?..Sen olmazsan hemen yıkılacak,yok olacak bir devlet...

Bu bin yıllık yük, birgün ağır gelir omuzlarına,çekip gitmek düşer niyete,kim bile,ya yoksul bir gurbete,ya da bir kıyamete !...Sen nereden bileceksin ?!...

Bu donanımla düşenler yollara;ya düştüler yatılı,yarı yoksul okullara,ya kul oldular kullara,ya çarptılar kayalara!...

Herkes,ama,herkes, her şeyi,her türlü düşünmekte özgürdür.Gerçek o ki,Muhsin YAZICIOĞLU ve niceleri...Bizim bin yıllık özetimizdir...Kimi "ya destur" dedi evinden ayrılırken önce attı sol ayağını,kimi sağ ayağını..Büyüttüler küçük yüreklerinde bir sevda dağını...Karlara dayarken şakağını...