Çok sevgili anacığım, isterdim ki sana bu mektubu ellerimle yazayım, ama ne yazık ki ellerim dağda kaldı, yüreğim yanımda. Yürekten sevgi ve özlemlerimi katarak yazdırıyorum mektubumu arkadaşıma. Onun da bacakları kalmış bir başka dağda. O koca taşlar bizim kolumuzu bacağımızı ne yapacak anne? Neden alıyor da bırakmıyor bir daha? Neyse ki yüreğim ve dilim halen yaşamakta. Belki son olacak bu mektup, belki ölene kadar kalacağım senin yanında. Hani demiştin ya davullarla uğurlarken “Sakın oğlum sakın ha, onlar senin kardeşin mecbur kalmadıktan sonra kurşun sıkma.” Bir gün karşılaştık onlarla. Barut kokusu genzimizi yakıyordu, kurşun sesinden dağlar çınlıyordu. Çok yakınımızdaydılar, çok yakınımızda. Bir an kafamı çıkardım siperden aynı anda o da. Gözlerimiz birleşti. Kim bilir kaç çocuğu vardı yolunu bekleyen, belki anası gözü yaşlı. Söylediklerin geldi aklıma, tetiği çekemedim anne. Sözünü dinledim. Ama o elindeki bombanın pimini çekip fırlatıverdi gözlerimin içine baka baka. Dünya mıydı başıma yıkılan, bomba mıydı anlayamadım. Üzülme sakın, hiç acı duymadım. Bütün vücudum uyuşmuştu sanki. Sanki uçuyordum bulutlarda.
Ben sözünü dinledim anne, kardeşimi vurmadım. Onun annesi tembih etmedi mi oğluna? Aynı vatanın evladıyız, kardeş sayılırsınız yapmayın bu kalleşliği demedi mi acaba? Ülkemizin her karış toprağı hepimizindir, sahip çıkmak yerine bölüşmek de ne oluyormuş demedi mi hiç? Doğu, batı fark etmiyor bütün Türk gençleri askerlik görevini yapacaklar. Karşınıza akrabalarından birisi çıksa nasıl vuracaksın onu diye sormadı mı dersin? Yaptığınız vatana ihanettir dememiş midir ona?
Her zaman söylemiştin “bu vatan size emanettir, kanınızın son damlasına kadar onu koruyacaksınız yoksa hakkımı helal etmem” diye? Onların annesi helal edecek mi haklarını? Evet, biliyorum ki sen Cumhuriyet çocuğusun anne, aynı bizim gibi. Bağlısın tüm mukaddes varlığınla. Ama neden giderken bana kıyma dedin anne? Onlar bana kıydı bak işte. Annelik yüreğin mi kabarmıştı o anda? Onların da annelerini mi düşünmüştün yoksa? Onlar bizi düşünmüyorlarmış meğerse biz yanıldık anne, biz yanıldık.
Her neyse anlattım işte bütün olanları. Bir düş gördüm bu gece, sen iyi yorumlarsın benim düşlerimi. Hep iyiye yorar, ferahlatırsın içimi. Bir sonbahar mevsimindeymişim, gecenin ilerleyen saatlerinde. Aslında dolunay var ama yoğun bulutlar kesmişler önünü, ulaştıramıyor ışınlarını doğaya. Sahilde yakamozları görmeye çalışıyorum bir ümitle. Bulutlar gözyaşlarını damlatıyor yorgun bedenime. Kendime yetmezliğim geliyor yetmezlikler içinde. Bir kuş yavrusu gibi çırpınırken yüreğim bir inatla görmeye çalışıyorum küçük ışıltıları. Bir ara bulutların boş anını yakalıyor ay uzatıyor ışıklarını aralarından, yakamozlar doğuyor bütün güzelliğiyle. Hain bulutlar, kara bulutlar fark edip kapatıyorlar ayın önünü. Bütün görüp görebileceğim birkaç dakikalık ışıltı oluyor bir görünüp, kaybolan. Olmayan ellerimi uzatıp tam yakaladım diyorum, akıveriyor avucumdan, daha sonra da gözlerimden acı, tuzlu su damlacıkları. Haydi anne, bunları da iyiye yorumlasana. Anacığım bu seferlik bu kadar yeter, belki aklıma gelen şeyler olursa tekrar yazdırırım.
Gözümdeki dalgalar ha taştı ha taşacak, meraklanma anacığım gün gelip sana da ulaşacak. Ağlamak değil bu sakın üzülme belki yarın onlar da olmayacak. Ellerinden öperim, ellerine iyi bak belki oğlun ömür boyu onlara muhtaç kalacak.
Sevgilerimle gül kokulu oğlun.

11/8/2001