İlhami Çiçek, 1954 yılında Erzurum’un Oltu ilçesinde doğdu. Babası öğretmendi. Beş kardeşin en büyüğüydü. En çok Latif adlı kardeşiyle anlaşır, onunla oyun oynardı.
Altı, yedi yaşlarındayken Latif’le birlikte samanlık damında oynarken saman dökülen delikten aşağıya düştü. Bayılmıştı. Annesi, babası, kardeşleri o gün İlhami’nin başucundan ayrılmadılar. Annesi Letafet Hanım hem ağlıyor hem de Kuranı Kerim okuyordu.
İlhami’nin uyanması tam bir gün sürdü. Bir gün sonra gözlerini açtı ama kendinde değildi. Konuşmuyor, sabit bir yere gözlerini dikiyordu. Kendine gelmesi tam bir hafta aldı. Kendine geldiğinde eski İlhami değildi artık. Durgunlaşmış, ürkek bir çocuk olmuştu.
Okumayı çok severdi. Kitap en iyi dostuydu onun. Halk edebiyatı ilgisini çekiyordu. Sık sık Oltu’daki aşık toplantılarına katılır, aşıkların atışmalarını can kulağıyla dinlerdi. Şiire ilgisinin artması böyle başladı. Ortaokul ikide şiir okuma yarışmasında Faruk Nafiz Çamlıbel’in Çoban Çeşmesi şiirini okumuş ve birinci olmuştu. Şiir artık onun için vazgeçilmez bir tutkuydu.