Elbet bir gün öleceğiz. Bu cümle, insanın yüreğine ilk anda bir ağırlık bırakır; ama biraz durup dinleyince başka bir hakikati fısıldar: “Öyleyse güzel yaşa.” Hayat uzun bir yol değildir aslında. Çocuklukla başlar, gençlikte aceleye gelir, orta yaşta yüklenir, yaşlılıkta durulur. Sonunda herkes aynı kapıdan çıkar. Ama herkes aynı izleri bırakmaz.

İnsan, nerede ve hangi şartlarda doğacağını seçmez. Hangi evin eşiğinde büyüyeceğini, hangi isimle çağrılacağını, hangi kaderle sınanacağını da… Bunlar hayata başlarken omzumuza bırakılan birer emanettir. Ama nasıl bir insan olacağımıza biz karar veririz. Doğrunun yanında durmak, eğrinin karşısında susmamak, hakkı gözetmek; insanın kendi iradesiyle yürüdüğü yol burasıdır.

Gurbet çoğu zaman acıdır. İnsanı yavaş yavaş eksiltir, içten içe yorar. Memleket ise gerçektir; insanın sesini, yüzünü, kokusunu hatırlatır. Benim için bu gerçeğin adı bazen tek bir kelimede saklıdır: Çıldır’ım. Ayazıyla sert, sessizliğiyle derin ama insanıyla sıcak… Orada hayat, lafla değil hâlle yaşanır. Selam ağırdır, söz kıymetlidir. İnsan, nereye giderse gitsin köklerinin nerede olduğunu bilir. Çünkü memleket, insanın kim olduğunu değil; nasıl kalması gerektiğini öğretir.

Elbet bir gün öleceğiz diye hayattan kaçmayız. Ölüm, bütün canlılar için yazılmış bir sondur zaten. Asıl mesele, o gelmeden önce insan gibi yaşamak, onurlu bir ömür sürmektir. Cenab-ı Hak bu dünyayı öyle bir nizamla kurmuştur ki herkes emeğiyle kendine bir yer bulur. Kimi tarlada toprağı eker, kimi bir dükkânda alın teri döker, kimi bir masanın başında karar verir. İş ne olursa olsun, onu ahlakla, sevgiyle, dürüstlükle yapmak esastır. İşini güzel yapan insan, dünyayı da biraz güzelleştirir.

Ben bazen memleketi düşünürüm. Çıldır Gölü’nün sabah sessizliğini, rüzgârın taşıdığı o tanıdık serinliği… Hasret dediğin şey tam da burada durur. Yakmaz, kül etmez; insanı diri tutar, kendine getirir.

Elbet bir gün o kaçınılmaz son gelecek...
O yüzden geriye dönüp baktığımızda “iyi ki” diyebileceğimiz bir hayat yaşamak gerek. Kırmadan, dökmeden; iz bırakmak için değil, insan kalmak için… Gittiğimizde birilerinin yüreğinde güzel bir hatıra kalıyorsa, işte o zaman bu dünya boşuna yaşanmış sayılmaz.

ALİ RIZA COŞKUN