Bahara ne kaldı ki…
Bu cümle artık takvimlerin değil, yorgun kalplerin sorusu. Çünkü beklediğimiz şey yalnızca havanın ısınması değil; içimizde ağırlaşan yüklerin hafiflemesi. Uzun süredir kıştayız. Öyle bir kış ki, insanın üstüne yalnızca soğuk değil, yılgınlık da yağıyor. Yine de her bekleyiş bir hazırlıktır. Toprak suskun kalıyorsa, boşuna değildir.

Bu bekleyiş bir doğum sancısını andırıyor. Sessiz, derin ve sabır isteyen bir sancı… Toplum olarak çok yorulduk. Konuşarak değil, susarak biriktirdik acıyı. Ama insanlık tarihinin hiçbir döneminde sancı, sonu olmayan bir hâl olmamıştır. Sancı varsa, bir geliş vardır. Bugün yaşadıklarımız da vazgeçmenin değil, dönüşümün eşiğidir.

Uzun zamandır başka bir kışın içindeyiz. Bu, mevsimle açıklanacak bir soğuk değil; alışkanlık hâline gelmiş bir çürümenin zamanı. Değerler sessizce yer değiştiriyor, doğru eğilip bükülüyor, yanlış süslenip normalleştiriliyor. Yozlaşma gürültü yapmadan ilerliyor. Küçük susuşlar, küçük kabullenişler derken insan, fark etmeden kendinden eksiliyor. “Zamanım yok” diyoruz, “yetişemiyorum” diyoruz; oysa asıl yetişemediğimiz şey, kendi vicdanımız. Kalabalıklar artıyor ama bağlar çözülüyor. Aynı sokaklarda yürüyor, birbirimizin yüzünü görmezden geliyoruz.

Yine de toprağın altında bir kıpırtı var. Kimsenin görmediği, ama vazgeçmeyen bir hareket. Umut böyledir; sessizde büyür, karanlıkta güçlenir. Bahar bu yüzden müjde gibidir. Gürültüyle gelmez, slogan atmaz. Bir sabah gibi gelir; perdeden sızan ışık misali. Yavaşça ama kararlı…

Bu bahar, unuttuklarımızı hatırlatacak. İnsan olmanın sadece kazanmak değil, paylaşmak olduğunu… Güçlü olmanın ezmek değil, omuz vermek olduğunu… Çünkü bahar, toprağın çiçek açması kadar, insanın insana yeniden iyi gelmesidir.

Bu geliş, çocuklarımız içindir. Umudu hâlâ sırtında taşıyan gençler için… Yorulan ama vazgeçmeyen babalar, sessizce direnen anneler için… Kurtuluş dediğimiz şey; bolluk değil, insan kalabilmektir. Başını yastığa koyduğunda utanacak bir şeyinin olmamasıdır.

Bahara ne kaldı ki…
Biraz daha sabır, biraz daha direnç, biraz da birbirimize inanmak. Kış bu kadar uzun sürdüyse, bahar da bir o kadar yakındır. Umut hep var olsun. Çünkü umut varsa, yol bulunur. Ve biz, yolumuzu yeniden bulacak kadar hâlâ buradayız.

ALİ RIZA COŞKUN