Ben yıllardır gitmek istedim.
Bazen bir şehrin kenarına kadar geldim, bazen bir bavulu yarım yamalak kapattım, bazen içimde bir ses tamam dedi… ama adımım hep kapının eşiğinde kaldı.

Gitmeme engel olan şey yol değildi.
Ben yolu yürürdüm.
Engel olan şey bendim, içimde bir yere tutunan sessiz bir ağırlıktı.

Her sabah aynı pencereden aynı sokağa baktım.
Kaldırımda aceleyle yürüyen insanları izledim.
Onların geçip gidişinde kendime benzer bir şey buldum.
Hepsinin yüzünde bir yetişme telaşı vardı.
Ben ise nereye yetişeceğimi bilmiyordum.

Ben sabahları erkenden uyanırım.
Odanın kapısını açarım, içerisi havasızdır; camı çeviririm dışarıya.
Sokağın soğuğu yüzüme gelir, içimde hafif bir ürperti olur.
Ben her defasında o ürpertiyi severim.
Beni uyandıran şey odanın ışığı değil; o ürperti olur çoğu zaman.

Yıllardır anlatmak istediğim şeyler birikir,
ben biriktirdiğim her şeyin altında biraz daha susarım.
Bir yanım konuşmak ister, bir yanım susar.
Susmayı seçtiğim günler çoğunluktadır.

Ben yorgunlukla umudu aynı çantaya koyan bir adamım.
Biri omzumu aşağı çeker, diğeri kaldırır.
İkisi birden beni ayakta tutar.

Bazen eve dönerken sokak lambalarının altında kendi gölgeme bakarım.
Gölgem uzun olur, ince olur, kırık olur.
Ama yine de benimle yürür.
Ben gölgemi severim; beni yarım bırakmaz.

Bir gece bavulu yeniden açtım.
Kıyafetleri koydum, kitapları ayırdım, birkaç fotoğrafı elime aldım.
Sonra bir durdum.
Bavulun kapanmadığını gördüm.

Ben o an anladım
Gitmek için eşyaya değil, kendime ihtiyacım var.
Ben daha kendimi toplayamamıştım.

Sonra bavulu kapatmadan ışığı söndürdüm.
Yatağa uzandım.
Kendime sadece şunu söyledim:

“Ben gideceğim günü bilirim.
O gün geldiğinde bavul kapanır.
Şimdi değil.”

Bugün de gitmedim.
Ama içimde hafif bir umut var.
Belki yarın kapının eşiğini aşarım.
Belki yarın yürürüm.
Belki yarın kalmam gereken yerde kalmam.
Bilmiyorum.

Ama biliyorum:
Ben henüz tamamlanmamış bir yolun içindeyim.
Ve her tamamlanmamış yol, insanı biraz daha hayata bağlar.

Turgay Kurtuluş