“Ey yükselen yeni nesil! İstikbal sizindir.”
— Mustafa Kemal Atatürk

Zaman…
İnsanın daha dünyaya gözlerini açmadan içine dâhil olduğu, nefes aldıkça ilerlediği, ilerledikçe kendini tanıdığı o büyük yolculuk. Hepimiz aynı yerden başlıyoruz hayata: Bir annenin merhamet dolu kucağından, bir babanın koruyucu gölgesinden, bir evin sıcaklığından. Çocukluk dediğimiz o kıymetli dönem, insanın en savunmasız olduğu, en çok ilgiye, şefkate ve yönlendirmeye ihtiyaç duyduğu yıllardır. Kiminin çocukluğu bir evin bereketiyle büyür, kimininki yurtların soğuk duvarlarında, kimininki yetimliğin ağır sessizliğinde. Başlangıçlarımız farklı olsa da, insanın ilk şekillenişi hep o yıllarda olur.

Sonra büyürüz…
Ayaklarımız hızlanır, hayallerimiz genişler, kalbimiz her şeyi kucaklayacak kadar büyük sanır kendini. Gençlik… Ateşi bol, sabrı az, coşkusu taşkın bir dönemdir. O yaşlarda insan dünyayı avucuna alabilecek güce sahip olduğunu zanneder. Bir heves, bir öfke, bir cesaret… Oysa gençlik, gücün değil; tecrübenin en eksik olduğu zamandır. Bu da insanı hem cesur hem kırılgan kılar.

Kimimiz eğitim yolunda yürür; kimimiz erken yaşta işin, emeğin, hayat mücadelesinin içine düşer. Birinin kaderine okul sıraları yazılırken, diğerinin kaderine alın teri… Kimi imkân bulur, kimi bulamaz. Kimi mesleğine kavuşur, kimi yarım kalan defterini yıllarca içinde taşır. Fakat bütün bu farklılıklara rağmen hayat, hep aynı hakikati fısıldar:
Zaman, kimsenin adımına göre yavaşlamaz.

İnsan gençken en çok duygularına yenilir. Bir anlık öfke, bir ölçüsüz söz, bir yanlış karar… Yıllarca taşınacak bir pişmanlığın başlangıcı olabilir. Kalbin hızlı, aklın yavaş çalıştığı o çağda insan kendini güçlü sanır ama aslında en kolay kırılan dönemdir. Olgunluk geldiğinde ise şunu anlarız: Bir adım geri çekilmek, bir sözü tutmak, bir öfkeyi dindirmek, geleceğin huzurunu kurtaran davranışlardır.

Hatalar yapılır, düşülür, yanılır insan… Önemli olan düşmek değil, kalkarken ne öğrendiğidir. Bir yanlış hayatı bitirmez fakat aynı yanlışta ısrar insanı uçuruma götürebilir. Bu yüzden gençliğin en gerekli adımı, aklı başkasından almaya değil, tecrübeyi ciddiye almaya yönelmektir. Tecrübeli bir söz, çoğu zaman bir gencin kaderini değiştirecek kadar değerlidir.

Zaman geçer…
İster konuşalım ister susalım, ister plan yapalım ister savrulalım… Sessizce, kendi ritminde akmaya devam eder. İnsan olgunluk yaşlarına ulaştığında geriye dönüp baktığında anlar ki: Gençlikte kaçan fırsatlar geri gelmez, ama alınan dersler ömrü güzelleştirir; pişmanlıklar bile insanı olgunlaştırır.

Bu yüzden bugünün gençlerine düşen görev; zamanın kıymetini bilmek, öfkeye yenilmemek, kendini yakan değil, kendini inşa eden yolları seçmektir. Her kararı sadece o anın ateşiyle değil, yarının serin aklıyla düşünmektir.

Çünkü ömür, insana verilen en büyük sermayedir.
Ve zaman, değerini fark edene cömert davranır.

Geçiyor zaman…
Geriye ise sadece nasıl yaşadığımız kalıyor.