KISA AMA BİR O KADAR DA İBRETLİK GERÇEK ÖYKÜ.

Not; Karakterlerin adları değiştirilmiştir.

Genç kızlık yıllarını baskı ve katı kurallar altında geçiren Sevim, hayatın ona neler getireceğini bilmiyordu. Her hareketi, her bakışı adeta denetim altındaydı; özgürlük, onun için sadece bir hayal olmakla birlikte, ancak evlenirse kavuşabileceği durumdu.

Bir gün, ailesi ona bir taliplisi olduğunu ve bugün istemeye geleceklerini söyledi.

Sevim, babasının yüzündeki ciddi ifadeyi gördü ve kalbinde ilk kez bir ürperti hissetti. “Acaba hayatım artık başka bir yöne mi evriliyor?” diye düşündü kendi kendine.

Nihayet elçiler geldi, sohbetler edildi, çaylar kahveler içildi, ardından; "Allahın emriyle" başlayan cümlenin sonunda, baba hayvan pazarında bir hayvan satmış gibi; "verdim gitti" dedi.

Elçiler gittikten sonra babası, durumu kızı Sevim’e açıkladı. Sevim, sessizce dinledi; içi hem korku hem de merakla doluydu. Aklında tek soru vardı: “Osmsn kimdir ve benim için gerçekten uygun mu? Esaretten kurtulacağım derken, bir de prangaya çekilmiş olmayayım?”

Birkaç gün sonra, Sevim, damat adayı Osman ile tanışmak üzere haber gönderdi. Buluşmada, aile baskısının gölgesinde olan Sevim, Osman’ın niyetinin ciddi olup olmadığını sordu.

Osmsn’ın kararlılığı ve sakin tavrı Sevim’in içinde garip bir güven duygusu uyandırdı. Ama kalbi hâlâ soğuktu ve Osman’a karşı birşey hissetmiyordu. “Ben bu adamı hiç sevmeyeceğim,” diye düşündü, “ama bunu kabullenmek zorundayım” diye içinden geçirdi.

Aradan birkaç ay geçti. Evlilik gerçekleşti. Bir yıl sonra, ilk çocukları dünyaya geldi, ardından üç yıl sonra ikinci oğulları doğdu.

Osman ailesine bağlı, tutkulu ve sadık bir eşti. Her akşam işten döndüğünde gözlerinde aynı sevgi ışığını görmek Sevim’i hiç etkilemiyordu. Sevim sadece sorumluluklarını yerine getiriyordu. İçinde anlam veremediği sessiz bir boşluk vardı. “Beni kimse gerçekten anlamıyor… ya da belki ben anlamak istemiyorum.” diye hep kendisini kendisine şikayet ederdi.

Aradan yıllar geçti ve çocuklar büyüdü; büyük oğlu 15, küçüğü ise, 12 yaşına bastı. Ama Sevim, Osman’a karşı hiçbir şey hissetmiyordu.

Derken hayatına Murat girdi. Taşrada yaşayan, iki çocuk babası, Murat da eşinden ayrılmış, ağzı bozuk ve snop biriydi…
Sevim’in, Murat’a duyduğu tutkulu aşkı fark ettiğinde, kalbi tuhaf bir şekilde hızlı atmaya başladı. “Bu… bu doğru olamaz,” diye düşündü, “ama kendisini Murat’a öyle bir kaptırdı ki, Sevim, Murat’a olan aşkı yüzünden kocası Osman’dan ayrılmayı bile düşündü.

Sevim’in kocası Osman mazbut, disiplinli bir adamdı; olası boşanma ihtimaline karşı, kadına nafaka ödememek için işyerini bir başkasına devretti, kendini işçi gibi gösterdi ve türlü entrikalarla Sevim’in, kendisinden boşanmasını engelledi. Kadın, mahkemeye verdiği dilekçeyi geri çekmek zorunda kaldı ama Murat;tan da vazgeçmedi.

Sevim’in içinde hep birbirine karışan hisler vardı; öfke, tutku, suçluluk ve özgürlük arzusu…

Zamanla, Murat ile araları açıldı. Sevim bunalıma girdi. İçindeki boşluğu başka bir erkekte, yani İbrahim’de aradı. Ama özgürlüğüne düşkün olan Sevim, İbrahim’de de aradığını bulamadı. Sevim hayatına dördüncü bir erkek olan, Emre’yi aldı. Sevim artık karmaşık bir duygusal labirentte kaybolmuş gibiydi.

Bir gün, Sevim, İbrahim ile buluştuğunda, farkında olmadan son arama tuşuna basmış ve Emre’nin ’nin telefonunu çaldırmış; Emre de doğal olarak telefonu açmış, :Alo Ali demiş olmasına rağmen, Sevim’in Başka bir erkekle konuşmasına şahit olmuştu. Dolayısıyla Emre, Sevim’in İbrahim ile ilişkisinin hâlâ devam etmiş olduğunu öğrendi.

Ertesi gün, Emre, Sevim’in geçmişine dair herşeyi anlatmasını istedi. Sevim ise, sıradan bir olayı anlatır gibi, hayatına giren bütün erkekleri anlatırken Sevim, dehşet ve heyecan arasında kalmış gibiydi.

Emre, “bu kadında her şey ama her şey bir labirent gibi iç içe geçmiş,” diye düşündü.

Bütün bu anlatılanlara rağmen Sevim ve Emre’nin ilişkisi bir süre devam etti. Ancak sonunda kadın, tekrar Murat’a döndü.

İbrshim ve Emre diskalifiye edilmiş, artık devreden çıkmıştı.

Sevim’in hayatında ise, resmiyette kocası yani çocuklarının babası Osman ve Murat kalmıştı.
Böylece, karmaşık, çarpıcı ve ibretlik aile dramı sürüp gitmisti.

Ne var ki, Sevim, kalbinin derinliklerinde hala bir boşluk hissediyor, ama dışarıya karşı güçlü ve kararlı görünüyordu.

İçinde kaybolduğu bu duygusal labirentte, yalnızca zaman ve yaşamın kendisi ona klavuzluk ediyordu. Yani rüzgar nereye savursa, oraya düşüyordu!

Duyduğum kadariyla, şimdilerde kendisinden 23 yaş küçük bir şairle birlikteymiş!

Muhtemelen "Lazarus refleksi" devam ediyor!

Efkan ÖTGÜN