Bazen karşılaştığımız sıradan ama aslında hiç de sıradan olmayan durumlar olur. Küçük bir tepki verir ve orada olanlardan da ona benzer bir tepki göstermesini beklersiniz. O an o tepki gelmeyince şaşırırsınız ve binlerce duyguyu o birkaç saniye içinde yaşadığınızı sonradan anlarsınız.

Ne anlatmaya çalıştığımı minnacık bir böceğin hikâyesinden yola çıkarak yazacağım…

Oldukça popüler ve şık kıyafetler satan mağazalardan birindeydim. Askılardaki kıyafetleri incelerken birden bir elbisenin üzerinde bir böceğin yürüdüğünü gördüm. Uğur böceğinin iki katı büyüklüğünde, üzerindeki benekler renkli falan… Önce şaşırdım. sonra elimi çantama attım, aksi ya mendil gibi bir şey yok yanımda; elime de alamam. Doğruca satıcıya gittim.

Bana bir peçete, mendil gibi bir şey verir misiniz? Kıyafetin üzerinde bir böcek geziyor, onu dışarı atmamız lazım” dedim. Biz bu konuşmayı yaparken böcek hâlâ orada geziniyordu.

Satış sorumlusu kadın gitti bir mendil aldı. O arada benimle hiçbir şekilde iletişime geçmiyor,du robot gibi bir yüz ifadesiyle böceği kâğıt mendille tuttu. Kapıya doğru gidecek sandım,, dışarı atmak için… Eğildi, mendili yere bıraktı ve ayağıyla ezdi. Ezerken de iyice öldüğünden emin olmak için ayağını birkaç kez üzerinde döndürdü.

Öylece kalakaldım. iki saniye ne tepki vereceğimi bilemedim.

“Öldürmeniz gerekli miydi?” dedim.

O an yüzündeki robot ifadesi alaycı, iğrenç bir sözde şakaya dönüştü:
“Yoksa alıp cebinize mi koyacaktınız?”

…

Dışarı çıktım.
Kendime kızdım.
Böceğe kızdım.

Ne işi vardı orada? Böcekler böcekliğini bilmeli idi.
Ağaçlar, çimler, çiçeklerle doluydu dışarısı…

Ya ben?
Ben niye kendim halletmedim de satıcıdan bir kâğıt ya da mendil istedim?

Böcek neden öldürüldüğünü anlamadı bile.
Ben de onun neden öldürülmesi gerektiğini anlamadım.
Ben üzüldüm.
Onu öldüren hiçbir şey hissetmedi; hatta mutlu oldu.

Şimdi bir düşünelim...
Şu yaşadığımız dünyada bu böceğin yaşadığı dramı milyonlarca insan yaşamıyor mu?
neden öldürüldüklerini bilmeyen ,varlıklarının ya da yokluklarının diğer milyonların umurunda olmayan bir sürü çocuklar , yaşlılar kadınlar erkekler...
Onları yok etmek için üretilen sebepsiz savaşlar...
kendi varlıklarının onlardan daha önemli olduğuna inandırdıkları ,yaşamak için başka seçenekleri olmayan insanlar...
ya bizler
Susuyoruz ,dünyanın mutlu geri kalanına dahil olmak gayreti ile böceklerin kaderi ile bir tuttuğumuz bu durumları "robot gibi " algılıyoruz o kadar...
…

Bizler; sadece olayları (sıra bize gelmedi ama insanız ya) üzülerek* izleyen insancıklar…

Başka gezegenlere de almasınlar bizi. (olur ya )
Binlerce asırdır canlı daha da önemlisi insan olmanın, değerini bile -hâlâ -öğrenemedik