Ben Türk balasıyam…
Yüreğimin en derin yerinde bir rüzgâr eser,
Tengri’nin göğünden süzülüp gelen o kadim sesle başlar her şey.
Dağlar şahit, bozkırlar yurt, yıldızlar otağımızdır bizim.
Atamız Oğuz’un nefesi hâlâ çınlar damarlarımızda,
Bir dua gibi, bir emanet gibi…

Bir vakitler bir yay çizdik gökyüzüne,
O yayın ortasında adalet, ucunda merhamet vardı.
Çadırlarımızın dumanı göğe yükselirken
Çocuklarımızın adını “umut” koyduk.
Çünkü biliriz: Türk’ün soyu, sözü, özü birdir.
Yalan bilmez, hile bilmez;
Gök ne kadar mavi ise, Türk’ün niyeti o kadar berraktır.

Rüzgârın diliyle konuştuk biz,
Atın teriyle yoğrulduk,
Demiri dağladık, sözü kutsadık.
Bir elimizde kılıç, bir elimizde dua;
Yeri geldi savaşta mertliğimizi,
Yeri geldi barışta insanlığımızı gösterdik.

Kadınıyla erkeğiyle yan yana yürüyen bir millettik.
Ocağımızda ateş yanarken,
Biliriz ki o ateş sadece ısıtmaz,
Yüreğe de ışık verir.
Her ocak bir töredir,
Her töre bir öğretidir insanlığa.

At sırtında doğan çocuklarımız,
Yeryüzünü cennet kılmak için büyür.
Çünkü biliriz, Türk olmak;
Toprağa hükmetmek değil, toprağa can vermektir.
Her adımımızda bir dua,
Her sözümüzde bir yemin taşırız biz.

Ve bir gün bir bilge der ki:
“Ey oğullarım, ey kızlarım,
Yeryüzünde iz bırakın, ama yürek kırmayın.
Gök size şahittir, adaletiniz yeryüzünün bereketidir.”

İşte o günden bu güne,
Türk balası olmak, bir isim değil, bir ruh taşımaktır.
O ruh; dağın zirvesindeki kartal kadar özgür,
Bir annenin duası kadar kutsaldır.

Ben Türk balasıyam…
Atamın mirası alnımda bir ışık,
Anamın sütüyle helalleşmiş bir inanç.
Gök kubbeye bakar, “Yâ Rab, emaneti taşıyorum,” derim.
Ve her nefesimde bilirim:
Türk’ün nefesi, Tanrı’nın rızasına uzanan bir duadır.