Kızgınlığın dili serttir. Söylenince taş gibi düşer kalplere. “Allah’a havale ettim” deriz bazen, sanki içimizdeki yangını susturmanın yoluymuş gibi. Oysa o sözde bir sitem gizlidir, bir yara vardır. İnsan kırıldığında, içinden dökülen kelimeler aslında kendini onarmaya çalışır. Lakin unuturuz — karşımızdaki de bir insan. Hata yapar, unutur, kırar. Biz de öyle değil miyiz?

“Allah’a havale” bazen öfkenin perde arkasına gizlenmiş bir vazgeçiştir. “Artık ilgilenmiyorum, seni Yaratıcıya bırakıyorum” der gibi. Ama “Allah’a emanet ol”... O başka. Onda sevgi vardır, dua vardır, teslimiyet vardır. Birinde yargı, diğerinde rahmet kokar.

Yunus Emre’nin gönlünden süzülen o incelik gelir aklıma: “Yaratılanı severim, Yaradan’dan ötürü.”
Ne güzel demiş, değil mi? İnsan sevmeyi öğrendi mi, affetmeyi de öğrenir. Çünkü bilir ki her gönül eksiktir, her insan yarım bir hikâyedir. Karacaoğlan’ın türküsündeki gibi, “Sevdiğim dillere destan olmasın, yeter ki gönlü güzel olsun” diyebilmek, işte orada başlar hakiki sevgi.

Biz bazen kızdığımızda, incindiğimizde “Allah’a havale ettim” deyip bir kapıyı kapatıyoruz. Oysa Mevlânâ ne der:
“Dünle beraber gitti cancağızım, ne kadar söz varsa düne ait. Şimdi yeni şeyler söylemek lâzım.”
Evet, belki dün kırıldık. Ama bugün, yeni bir kelimeyle, yeni bir bakışla insanı yeniden sevebiliriz.

Çünkü sevgi, sadece gülerken değil; kızarken de belli olur. İnsan, en çok öfkelendiğinde belli eder ne kadar merhametli olduğunu.
Birine “Allah’a emanet ol” demek; onun yolunu ışıkla, duasını rahmetle bırakmaktır.
Birine “Allah’a havale ettim” demek; kendini ondan soyutlamaktır, sanki kendi hatasızmış gibi.

Oysa hepimiz birer imtihanız birbirimize. Kırılan da sınanır, kıran da.
İnsan sevmeyi seçtiğinde, aslında kendini onarır.
Affetmek, bazen bir gönül kapısını yeniden açmaktır.
Ve bazen, “Allah’a emanet ol” diyebilmek, en büyük olgunluktur.

Sevgi Yunus’un diliyle konuşur, Mevlânâ’nın kalbiyle dinler, Karacaoğlan’ın yüreğiyle affeder.
Biz de öyle yapalım.
Havalenin soğukluğuna değil, emanetin sıcaklığına sarılalım.
İnsanları hatalarıyla, eksikleriyle sevelim. Çünkü biz de onlardanız.
Ve unutmayalım:
Her kalp, bir diğerine emanettir.
Allah’a değil, birbirimize emanet olmadan, insan olamayız.