Terekeme – Karapapak Sevdası

Sevda bizde doğuştan gelir.
Terekeme yüreği bir kere sevdalandı mı, o sevda artık ömürlüktür. Biz seversek adam gibi severiz; bir ömürlük, bir ömrü tüketen, ama hiç bitmeyen sevdayla. Bizim sevdalarımızın içinde at kişnemesi, yayla kokusu, tüfek sesi, tandır dumanı, gelin duvağı, ozan nefesi vardır. Bizim sevdalarımızın rengi siyahtır; tıpkı papaklarımız gibi. Ama o siyah, karanlık değil; aksine, içi ışık dolu bir vakardır.

Biz önce insanı severiz.
Bir selamı, bir tebessümü, bir yürek sıcaklığını.
Bir misafir kapıdan girince, evde bayram olur bizde. Sofra kurulur, tandır yanar, çay kaynar. Çünkü Terekeme bilir ki insan, Allah’ın yeryüzündeki en güzel emaneti. Biz insana bakarken, Yaradan’a saygı duyarız.
Birlikte çalışır, birlikte ağlar, birlikte gülüp yaşarız.
Birimiz düşerse, diğerimiz kaldırır; birimiz üşürse, diğeri üstünü örter.
Birlik bizim en büyük silahımızdır.

Sonra eş gelir, yârin sevdası.
O sevda, ne şehir ne dağ dinler. Kadın, Terekeme’nin evinin direği, erinin nefesi, yurdunun bereketidir. Erkekse yârinin alnındaki teri bilir, sözüne hürmet eder. Onların sevgisi sessizdir ama dağlar kadar güçlüdür.
Bir bakış, bir el dokunuşu, bir ömürlük vefaya yeter bizde.

Sonra gelir at sevgisi…
At, bizim sadece bineğimiz değil, can yoldaşımızdır.
Kışın karını, yazın tozunu onunla aşarız.
Bir Terekeme’nin atına baktığında yüreğini görürsün.
O at ne zaman kişnese, sahibinin kalbi de onunla çarpar.
Birlikte savaşır, birlikte yaşlanır, birlikte efsane olurlar.

Ve elbette silah sevgisi.
Ama o sevda kanla değil, onurla ilgilidir.
Silah, Terekeme’nin belinde bir süs, ama aslında bir vakar nişanesidir.
Adaleti, korumayı, namusu simgeler. Bizde silah, el değil, yürek meselesidir; gerektiğinde susar, gerektiğinde gürler.

Bir de ozanlık sevdası var ya…
O, en derin olanıdır.
Sazın teliyle insanın iç sesi bir olur bizde.
Aşık, halkın dilidir; sevdasını söze, sözünü ezgiye döker.
Her türküsünde bir kavuşma, bir ayrılık, bir gurbet, bir sabır gizlidir.
Ozan, hem dert taşır hem umut eker; çünkü bilir, her söz bir tohumdur.

Bizim sevdalarımızda hesap olmaz, çıkar olmaz.
Bir kere gönül verilmişse, o artık emanet sayılır.
Biz, toprağa da, insana da, söze de ihanet etmeyiz.
Bir çocuğun gözündeki umudu, bir yaşlının duasındaki sıcaklığı biliriz.
Sevdamız, sadece geçmişe değil — geleceğe emanettir.

Terekeme – Karapapak sevdası işte böyle bir sevdadır:
Atla başlayan, sazla söylenen, sofrayla paylaşılan, dualarla yaşatılan…
Ve hiçbir zaman bitmeyen bir hikâyedir bu.
Çünkü bu hikâye, bizim hikâyemizdir.