KAYBEDER İNSAN!

Mutlu olmak için hangi çabayı gösterdin ki, şimdi; "Mutsuzum" diye Tanrı’yı bile zan altında bırakıyorsun.

Mutsuz olmanın tek sebebi sensin!

Çünkü sen insanı kaybettin.

Çünkü evladının başını okşayıp; “Seni seviyorum.” demedin.

Çünkü kardeşine; “Sen benim aynı batını psylaştığım öteki yarımsın.” diye sarılmadın.

Çünkü babanın öğretilerini kulak ardı ettin ve ona; “O benim canımın parçasıdır.” deme gururunu yaşatmadın.

Çünkü eşine asla ve katiyen güvenle bakmadın. “Ben sensiz yarımdım, şimdi bütün olabildiysem, seninle oldum.” deme cesaretini göstermedin.

Çünkü kızına ikinci sınıf bir insan muamelesi yaptın; onu hep uykudayken sevdin, uyanacağı zamanda ise uyanmasına izin vermedin.

Çünkü “sevdiğim” dediğin insanlara kendileri olmaya fırsat vermedin.

Çünkü sevdiğin insanların senin gibi düşünmelerini, senin gibi yemelerini, içmelerini, hayal kurmalarını ve hatta senin gibi rüya görmelerini istedin.

Ve derken sen kaybettin, sen değerli yalnızlığınla başbaşa kaldın.

Sadece bu yüzden sanıyorsun ki, gök kubbe üstüne çökmüş ve sen yığınlar altında kalmışsın.

İşte bu yüzdendir kendine sorduğun sorulara cevap veremeyişin.
Bu yüzdendir göğsünde yumak haline gelerek soluklanmana izin vermeyen.

Tam da geçmişte yaptığın hataların bütünüdür o iç çekişlerin, “of” deyişlerin, “keşke”lerin.

Keşke sevseydim.
Keşke okşasaydım.
Keşke kırmasaydım.
Keşke incitmeseydim.
Keşke sarılsaydım.
Keşke özgürlüğünü tanısaydım.
Keşke benim öteki yarım olduğunu ifade etseydim.
Keşke onun da benim gibi insan olduğunu hissettirseydim.

Ama artık çok geç!

Gök kubbenin direği sandığın baban,
canından bir parça olan evladın,
öteki yarın olan eşin, sana hayat veren annen, “can” dediğinde canının çıkacağını düşündüğün o diğer yarın, kardeşin, sevgilin... Yok!

Hadi uyan artık. Uyan da neyi kaybettiğini gör.
Sen en değerli olanı kaybettin.
Sen, Tanrı’nın sana sunduğu en kutsal armağanı kaybettin.

Kısaca, sen İNSAN’ı kaybettin...

Başın sağ olsun.

Efkan ÖTGÜN