Olmadı
Bir Kez Daha Kapattım Gözlerimi. Yine o eşiğe geldim. Ayaklarım geri çekildi, parmak uçlarımda biriken tozlar bile geriye dönmek istedi. "Bu sefer," dedim, avucuma bir yemin fısıldayarak, "bu defa farklı olacak." Oysa ben ne kadar söz versem de, hayatın o büyük, yorulmaz senaryosu hep aynı sahneyi oynattı.
Gülmeyi denedim. Herkesten daha yüksek sesle, masaya vura vura. Sanki neşenin kendisiymişim gibi davrandım. Unutuşun maskesini taktım, herkes inandı. Aynaya baktığımda o maskenin altında titreyen dudakları görmeseydim, belki ben de inanacaktım. Ama olmadı. Sesim gürdü ama yankısı boş bir salondan geliyordu.
Kaçmayı denedim. Coğrafyayı değiştirdim. Yeni şehirler, yeni yüzler. Sanki ruhumun yükünü deniz aşırı bir yere bırakabilirmişim gibi. Eskiye dair ne varsa, bir kutuya kilitledim, anahtarını da bilmediğim bir kuyuya attım. Sanıyordum ki, bir hatıra fiziksel olarak yok olursa, zihinden de silinir. Nafile. Her yeni manzara, sadece eski bir fotoğrafın arka planı oldu.
Yeniden başlamayı denedim. Tertemiz bir sayfa, kimsenin bilmediği bir hikâye. Düşüncelerimi, duygularımı, hatta yürüyüşümü bile değiştirdim. Bir heykeltıraşın mermeri yontması gibi, kendimi baştan yarattım. Eski benlik o kadar derine gömülmüştü ki, artık yüzeye çıkamaz sanıyordum. Ama bir şarkı, bir koku, bir anlık boşluk... Ve o gömdüğüm her şey, toprağı yırtarak geri geldi.
Çünkü anladım: Olmadı. Olan, sadece benim direncimmiş. Yalanlar, kaçışlar, yeni başlangıçlar... Hepsi, içimde büyüttüğüm o tek şeyi, o boşluğu örtme çabasıymış.
Ne kadar uğraşırsam uğraşayım, ne kadar farklı yollara saparsam sapayım;
Sana ulaşamadım, olmadı.
Sensiz de tam olamadım, olmadı.
Olanı unutamadım, olmadı.
Sonunda pes ettim. Şimdi bu eşikte duruyorum; ne ileri ne geri. Sadece varım. Belki de hayatın tek gerçeği budur: Bazen, ne yaparsan yap, olmaz. Ve o "olmayış" ile yaşamayı öğrenmek gerekir.