Muhalefet etmenin 4 aşaması var: 1. Duygusal Muhalefet 2. Düşüncel Muhalefet 3. Sözel Muhalefet 4. Eylemsel Muhalefet
Muhalefet sisli duygu ortamında başlar, düşünceyle aydınlatılır, biçimlendirilir, sözel olarak yansıtılır, eylemle olaylaştırılır. Seçmen bir siyasi partiye sempati duyabilir, söylem ve faaliyetlerini izleyerek bilgilenir, beğenir yeri geldiklçe o partinin söylem ve faaliyetlerinden söz etmeye başlar; mitingine katılarak ve seçimde oy vererek eylemde bulunur.

Toplumun yönetilmesi demek olan iktidar güç kaynaklı, ben ne dersem o olur demek hakkıdır. Bileği güçlü olanın bileği güçsüz olanı yenmesiyle başlar, birinci ve ikinci dünya savaşlarına kadar büyüyebilir. İktidarlar tarih boyunca kanlı savaşlarla, bir devletin bir devleti yenmesi ya da hükümdarın öldürülmesiyle alınırdı. Çağımızda savaşın yerine seçim, hükümdarın öldürülmeyip seçilmemesi yerleşmiştir. Silahlı güçlerin -orduların- yerinde oylu güçler -siyasi partiler- vardır. Savaş kansız, hemoglobinsizdir.

Muhalefet iktidarı haklı ya da haksız suçlarsa; iktidarın öz savunma refleksini harekete geçirir; onu derler toparlar, birleştirir muhalefete karşı kinlendirir. İktidar kale, muhalefet saldırgandır. Sonuç güçlü olanın güçsüzü yenmesiyle belli olacaktır; haklı olanın haksızı yenmesiyle değil. Birine çaldın demek, onu hırsızlıkla suçlamaktır. Kanıtlanmazsa iftiradır. Muhalefetin iktidara nezaketle ve saygıyla; ".../bey/hanım çaldınız mı?" demek suçlamak değil, sormaktır. Çaldın denilmiyor, çaldın mı? Çalmadın mı? deniliyor. Çalmadığını kanıtlarsa iktidar şaibeden kurtulmuş olur. Rasyonel Demokrasi suçlamayan soran muhalefetle gerçekleşebilir.