Duygusal farkındalığın ve yürek yorgunluğunun sade ama çarpıcı bir özetini yazmışsın. Her cümlede yaşanmışlık, içsel bir sızı ve kabulleniş var. Aşkın idealize edilmiş haliyle, gerçek hayattaki kırılganlığı arasındaki fark çok güzel yansıtılmış.
"Birine sizi sevmeyi öğretmeye çalışmak" bu kendimden pay biçiyorum mümkün olmadı olamadı. Bu çaba gerçekten de insanı kalabalıkta bile yalnız hissettiren bir şey.
Yüzeyde bir tebessüm derinde bir yorgunluk… Bu çoğumuzun tanıdığı bildiği bir hal. Bazı fotoğraflarıma baktığımda gözlerimde ki bakışın gittikçe suskunlaştığını görüyor derin bir iç çekiyorum.
Eskilerin deyimiyle gittikçe gözümüzün feri gidiyor....
Ah aşk ne çok yoruyor aslında bizi. Biz de nedense bizi yorana aşık olmaya devam ediyoruz. Aşk yormamalı var etmeli mutlu huzurlu etmeli.
Yazının içinde ne kırgın bir isyan var ne abartılı bir acı sadece olgun bir farkındalık sakin bir kabulleniş var.
Ben yine sevdim sevmesem şaşardım zaten kalemin yazdığını
okunası selamlar olsun