Ormanda Kara Karga, yavrusu için lezzetli bir yiyecek bulmuştu. Ama yiyecek, yarıya kadar su dolu cam bir şişenin dibindeydi!

Karga gagasını uzattı… ama yetmedi. “Hmm… bir plan yapmalı!” dedi.

Küçük taşları birer birer şişeye attı. Su yavaş yavaş yükseldi ve sonunda yiyecek yüzeye çıktı. Karga gagasını kullanarak yiyeceği alıp yavrusuna götürdü.

“Bazen taş atmak, suya atılmaktan iyidir!” diye cıvıldadı, kendi kendine gülerek.



Bir süre sonra Karga, şehir kenarına geldi. Dalda asılı üç ip vardı, iplerden birinin ucunda lezzetli bir yem sallanıyordu. Karga göz kırptı: “Hmm, bu biraz zorlu bir yarış olacak!”

Tam o sırada arabayla bir adam geldi. Arabasını stop etti, anahtarı masasına koydu ve kuşlara bağırdı:

“Gidin buradan, burası sizin yeriniz değil!”

Kara Karga sinirlendi. “Ben sadece yemimi istiyorum, ama kimse engel olamaz!”

Karga uçarak adamın masasına yaklaştı, arabanın anahtarını gagasına aldı ve havalandı. “Hop, hop! Bu şehir biraz sıkıcıydı, biraz eğlence şart!”

Karga sonra ceviz ağacını fark etti. Cevizi gagasına aldı ama açamıyordu. Kurnazca düşündü: “Yere bırakayım, kırılır!”

Ama hedef şaşmıştı; ceviz tam adamın arabasının üstüne düştü! Adam bağırdı: “Hey, dikkat et!”

Karga uzaktan cıvıldadı: “Zekâ bazen biraz da şans ister… ve biraz da yukarıdan düşen ceviz!”

Sonra Karga bakkala yaklaştı.

“Biraz yiyecek, lütfen!” diye cıvıldadı.

Ama bakkal sertçe cevap verdi: “Ne yiyecek, ne su vereceğim!”

Karga pes etmedi. Kurnazca bakkalın dışarıda unuttuğu cips paketlerinden birini çekip gagasına aldı ve uzaklaştı.

“Bazen zekâ ve cesaret, izin beklemekten daha işe yarar… özellikle paket cipsler olduğunda!”

Ve böylece Kara Karga, hem ormanda hem şehirde pek çok macera yaşadı; taşlarla, iplerle, şişelerle, cevizlerle ve cips paketleriyle zekâsını gösterdi.

Ormandaki diğer hayvanlar ve şehirdekiler, onun maceralarını izlerken hem güldü hem de akıllı olmanın değerini öğrendi.

Güneşin Kızı