Küçük Deniz, her sabah okul yolunda elinde bir mavi balon taşırdı. Ona göre o balon, gökyüzüne açılan bir kapıydı. Her seferinde o balona bir dua fısıldar, sonra salıverirdi:

“Allah’ım, çocuklar ölmesin. Ne savaşta, ne hastalıkta, ne de yalnızlıktan…”

Diğer çocuklar onun bu alışkanlığına anlam veremezdi. Ama bir gün öğretmenleri, dünyada bazı çocukların neden okula gidemediğini, bazılarının evsiz, bazılarının ise savaş yüzünden ailesiz kaldığını anlattığında, herkes sustu.

O gün, tüm sınıf balonlarla geldi.
Deniz’in fikriyle, okulun bahçesinde herkes kendi duasını balonlara yazdı.

Ali: “Yalnız kalmak istemiyorum.”
Zehra: “Kardeşim iyi olsun.”
Mehmet: “Silah sesleri bitsin.”
Ve yine en yükseğe uçan Deniz’in mavi balonuydu:
“Çocuklar ölmesin.”
O gün gökyüzü rengârenk balonlarla doldu. O kadar çok dua vardı ki, kuşlar bile havada yön değiştirdi sanki…

Gece olunca Deniz bir rüya gördü. Bembeyaz bir odada, kocaman kanatlı bir melek vardı. Melek, Deniz’e gülümsedi:

“Dualar göğe ulaştı. Ama sadece dua yetmez. Kalplerde iyilik olmalı. Sözlerde barış olmalı. Büyükler çocukların ağlamasını duymalı.”

Deniz uyanınca hemen annesine koştu.
“Anne, ben büyüyünce doktor değil, dua yazarı olacağım!”
“Dua yazarı mı?” diye şaşırdı annesi.

“Evet. Herkesin kalbine yazacağım: Çocuklar ölmesin.”
Deniz artık her gün yanına bir defter alıyor. İçine gördüğü her çocuğun adını yazıyor. Sonra onların hiç üzülmeyeceği bir dünya hayal ediyor: savaşsız, silahsız, açlıksız, soğuksuz…
Adını da koyuyor:
“Göğe Yazılmış Dua: Çocuklar Ölmesin.”
Bir gün o defter çok büyüyecek. Belki bir kitap olacak. Belki bir şarkıya dönüşecek.
Ama her sayfasında bir gerçek olacak:

Bir çocuğun duası, dünyayı değiştirebilir.




Göğe yazıldı her isim sessiz,

Kimi yetim, kimi de kimsesiz,

Bir dua var, hep bir ağızdan,

Çocuklar ölmesin, sebebsiz.


Bir çığlıktır düşer yıldızlara,

Gizlenir bazen uykusuzlara,

Bir dua var geceye sızan:

Çocuklar ölmesin, nedensiz.



Küçük kalpleri içinde atsın,

Akşam korkmadan yatağa yatsın,

Onlar ölecekse bu dünya batsın,

Çocuklar ölmesin, hiç vadesiz.



Körpe bedenler toprağa girmesin,

Umut tomurcuğu solup erimesin,

Dünya dönüyorsa bir tek sebep için:

Çocuklar yaşasın, hiç ölmesin.