Hayat beni çok yordu, etrafımdakiler beni yedi bitirdi diyerek gözyaşı döküp durma.

Hayat hiçbir zaman insanı yormaz. İnsan kendisini yorar.

İnsan öncelikli yapması gerekenleri yapmaz, sınırlarını koymazsa, her zaman yorulmaya ve tükenmişlik girdabına düşmeye mahkumdur.

Dünyanın hay huyu çok fazladır. Çünkü oyun ve oyalanma yeridir.

Duyargalarını oynaman gereken role odaklamazsan, herşey savunmasız duyargalarına saldırıya geçer. Perişan olursun.

Yaradan sana bir rol biçmiş ona odaklan.

O dünyanın seni yoracağını elbette biliyor. Bu yüzden hayatını beşe bölmüş. Günde beş kere dinlen, istirahate çekil demiş.

Bana yönel, dünyaya sırtını dön, sana huzur vereyim, seni arındırayım, resetleyeyim, omuzlarındaki bütün manevi yükleri dökeyim, tüy gibi hafifleteyim diyor.

Ama insana nedense bu iş çok ağır geliyor. Bilgisayarı dolunca koşo koşa resetlemeye gidiyor ama kendisine gelince derdine yanmakla yetiniyor.

Başkalarının kusurlarını eleştirmekle rahatlayacağını düşünüyor ama çılgına dönüyor.

Bırak başkalarını ey insan. Kendine dön. Kalbin ne söylüyor onu dinle. Ruhun neyi arıyor ona bak. Hayatın anlamını bul.

O çok uzakta değil. Şah damarından daha yakın. Kalbine sık sık nuruyla yansıyan, ilhamıyla seninle konuşan Rabbine dön.

O zaman emin olun ki, dünya işleri sizi yoramaz