Hem şiirsel hem de kültürel hafızaya derinlemesine dokunan güçlü bir yazı.
Gelenekten, aileden, çocukluktan ve ahlâki değerlerden beslenen bir toplumsal bilinci dile getiriyor. Geçmişi yalnızca tarihsel bir olgu olarak değil, duyularla, rüyalarla ve hatıralarla yaşayan bir miras gibi görmemiz gerektiğini su gibi anlatmışsın bize.
Geçmişle bağımızın sadece akıl ya da bilgiyle değil, duygu, sezgi ve vicdanla kurulduğunu dedelerin bakışında, ninelerin ellerinde, beşiklerin ahşabında hissedilen bu bağ bizi sadece kimliğimize değil, değerlerimize de taşıyor.
Ben mesela dedemin gıdığımın altında bir kere on kere öperek ohhh kara kuzumm mis gibi kokuyorsun diye sevdiğini unutamam.
Mesela...
Dedem anneanneme emmi kızı , anneannem dedeme gözüm derdi sevgiyi saygıyı onlarda görmüştüm ilk kez ve öylesine sevilmenin nasıl olduğunu hala düşünürüm.

Hani haramla gelenin hayra dönüşmeyeceğini, geçmişin rüyada bile olsa bizi sınayabileceğini hatırlatıyorsun ya. Yine dedemin güzel bir sözü gelir aklıma haram lokma ile büyütmedim sizi sizde haram lokma yemeyin derdi hep...
“Beşiği sallasan, maziyi uyandırırsın” cümlesi ise müthiş bir final tam senden beklediğim türden....geçmişin uykuda bile unutulmaması gerektiğini vurgulayan çarpıcı bir özdeyiş gibi duruyor.

Belki sen nostalji olsun diye yazmadın köklü farkındalıkları değişimleri anlattın ama işte benim akıl yine gitti eskilere :)) yaşlandıkça maziyi özler oluyor insan.
Evime döndüm ve okuduğum halde yorum yazamadığım yazılarına şöyle bir merhaba diyeyim dedim.
Şiir yüreğin üşümesin

Olur uyandırmayalım sizi