Adım Burhan. İstiklal Mahallesi’nde doğdum. Kaderin de tam ortasında…
Kendimi hep eksik bir cümle gibi hissettim. Ne özne var ne yüklem. Arada bir bağlaç oluyorum, o kadar.
Bugün sabah gözümü açtım; pencerenin dışında köhne bir boşluk duruyordu.
Bir ses dolandı kulaklarımda:
"Son beş dakika, kâğıtları toplayın!"

Sahi, ben hâlâ o sınavdayım galiba. Bitmeyen, bitiremeyeceğim bir sınav.
Zaman mı? Ne zamandır zaten bizden yana değildi.
Sınavın olduğu sınıfta hâlâ o rutubet kokusu…
Yan sıradaki çocuk var ya, hani şu sürekli burun çeken, işte onun silgisi yoktu yine.
"Silgim yok, Burhan," dedi.
"Silme zaten," dedim, "yanlışınla barış."
Bana garip garip baktı. Anlamadı. Zaten kim anlıyor ki?

Ben bir cümleyim. Hem de yarım.
Bir virgülüm, belki noktalı virgül.
Yalnızlığa çok benzeyen bir noktalı virgül.

Birden kâğıdımda parmaklarımın izi kaldı, düşüncelerim silikleşti.
"Öğretmenim, bu kâğıt neden böyle soluk çıktı?"
"Sen soluksun, evladım," dedi.
Güldüm. Hem de derin derin. Sahi, gülmek burada yasak mıydı?

Bir sokak vardı, adını hep unuturum, Karabiber Sokak mıydı neydi… Orada bir kahvehane: “Yarım Sözler Çay Evi.”
İçeride oturanlar hep yarım konuşur.
Bir amca vardı orada, ismi Sadık.
"Sadık mıydı amca adın?" dedim.
"Sadık’tım da şimdi biraz Sahte’yim," dedi.
Bir yudum çay aldı, bakışlarını çaydanlığa dikip ekledi:
"Sınavdan sonra hep çay demlenir, evlat. Kaçış yoktur. Herkes döner o masaya."

İşte o an anladım ki, ben aslında bir sınav kağıdı değilim.
Ben sınavdan sonra demlenen çayın ta kendisiyim.
Ne zaman bitecekse bu hayat denen sınav, işte o zaman bir masa kurulur, herkes dizilir yan yana.
Yanlışlar unutulur, doğrular hatırlanır.
Ve en önemlisi, herkes bir bardak çay olur.

Turgay Kurtuluş