Sokak lambaları yanmıştı, Narlıdere’nin yokuşlarında yaz akşamı ağır ağır ilerliyordu zaman.
Bir masa, iki sandalye, üçüncü bir ses sadece bardakların çarpışmasında duyuluyordu.

“Bazı şeylere sadece bakılır, göze alırsan yanarsın,” dedi ilk yudumunu alan Kadriye, eski bankacı şimdi kitapçı.

“Ya bazı şeyler, bakmayı geçtim, rüyanda bile görünmezse?” dedi Muzaffer, eskiden belediyede çalışmış bir taş ustası.

Cevaplar suskunlukla yarışırken, masanın gölgesine bir kedi girdi, usulca…

“İzmir körfezinde kaç gün batımı gördün?” dedi Kadriye.

“Birini hatırlıyorum… Orada da gözlerim kapalıydı,” dedi Muzaffer.

İkisi de sustu. Zaten bu şehirde bazı suskunluklar mecburiydi.

Bir süre sonra, kahveleri getiren Yağmur kafede gündüz garson, akşam şiir okur sessizce fincanları bıraktı. Fısıldadı:

“Bazen insan en çok görmediği yerden yaralanır.”

Kadriye gülümsedi, Muzaffer sigarasını yaktı, Yağmur uzaklaştı.

Masada sadece şu cümle kaldı, artık kime ait olduğu belli olmayan:

“Bir gün, gerçekten bakabilenler, görmeyenleri affetmeyecek.”


Turgay Kurtuluş