Dar vakitler ömür törpüsü

Bu gün yaşlılığa takıldım, acaba bende yaşlandım ondan mı bilmiyorum. Benden üç beş yaş genç olup hakka varan arkadaşlarımda oldu, onlardan da bahs edecem. Kendi korkularımdan.

Hani her yaşlının içinde geçirdiği bir dilek var ya ’Allahım beni ele ayağa düşürme, çoluk çocuğa bırakma’ dedikleri geldi aklıma valla korktum.

Arkadaşım vardı Bozkurt öldü sanırım on sene oldu benden de on yaş gençti. Beraber güzel günlerimiz oldu. Malboro sıgarası içerdi, alacak parası olmasa başka sıgara asla almazdı. Göz gezdirirdi sokakta o sıgarayı içen birinin elinde görürse yanaşırdı, bir sıgaranızı alabilir miyim der isterdi, kendi alana kadar. Bir günde bana sıgara al yarın veriyim dedi aldım. O yarın ay sene oldu. Gecekondusunu daireye verdi üç daire aldı. Şu on lira mı vermiyecen mı dedim şaka yollu, hala ordamısın dedi. Yani vermiyecem dedi. Bozkurt üç daire alıp refaha erdi ama, tahminim 7-8 ay sonra vefat etti cenazesine de gittim helal ettim tabi.

Niye anlattım bilmiyorum belki de içim de hala ekilmenin (belki de enayi yerine konulmanın) bir kırgınlığı var ondan, mevzu para pul değil elbette, mesele hayatın içinde insanların uyumu iletişimiyle ilgilidir. Yardımlaşmayı severim. yardım etmeyi severim bence bu başka bir şeydir. İnsanların etrafındakilere bir şeyi geri verme kaydıyla aldıklarında vermemesi, bunu bir çıkar bir menfaat, bir göz açıklık sayması çirkindir. Böyle insanları oldum olası sevmem. Bu düşüncem Bozkurt için değil geneldi. O yaşlanmadan gitti. Dünya malı dünyada kalırmış. Sonradan gelen varlığın tadına varmadan mekanı cennet olsun ne deyim.

Bende yetmişlere merdiven dayadım, hala gücüm takatim yerinde, kimseye muhtaçlığım yok, bu gün yok yarın olmayacak mı nerden biliyim.

Şimdilerde hep hesaptayım, geçmiş gün gibi gözümde, eskiden hatırlamadığım bir sürü şey gelip baş ucuma konuyor. Şu doğru muydu yanlış mıydı, keşke yapmasaydım yada iyi ki yaptım dediğim bir sürü şeyle meşgulüm. Geriye gidilmez elbet, ama illerini kamçılıyor.

’Bir yoksulluk bir ölüm’ demiş ozan, ya yaşlılık bence bunu da eklemeliydi.

Ağır bir hayat mücadelesinden geçtim. Anlatsam roman olur derler benim ki, bir değil üç beş cilt. İşten atılmalar hapisler kazalar hastalıklar hele hele bütün bunlara yoksullukla cevap vermek gerçekten ağırdı. Hanı sınav diyorlar bu kadar da sınanmak olmaz efendim.

Yine de sonunda gemiyi iskeleye getirdik. Ömrün son demleri hesaplaşmaya kaldık. Kim der ki benim verilmeyecek hesabım yok, var efendim var hepimizin var, söylediğimiz ve söylemediğimiz.

Vakit daraldıkça gün daha derin kanatarak ilerler, rabbim hoş görüp af ve kabul eyleye sevabımızı günahımızı . Ama ve lakin yaşlılık çekilecek şey değilmiş.

Dar vakitler ömür törpüler