Bazen insan kendini sonbahar ağacı gibi hissedermiş. Ne tamamen yeşilmiş, ne de bütünüyle çıplak. Yarı yarıya... İşte öyle duruyormuşsun hayatın tam ortasında.

Çocukken büyükler "Büyüyünce anlarsın" derlermiş. Büyümüşsün, anlamışsın ama... Bu anlamak sandığın kadar güzelmiş değilmiş. Çünkü anladıkça, kaybettiğin şeylerin farkına varmışsın. Mesela o temiz heyecanını kaybetmişsin. O "Her şey mümkün" duygusunu...

Sokakta yürürken bazen durmuşsun. Neden durduğunu bile bilmiyormuşsun. Sanki birisi ismini çağırmış gibi... Ama kimse yokmuş arkanda. Sadece kendi geçmişin varmış, peşini bırakmayan.

İnsanlarla konuşurken bazen kendi sesini duymamışsın. Sanki başka biri konuşuyormuş, sen sadece dinliyormuşsun. "Ben miyim bu?" diye sormuşsun içinden. Ama cevap vermek için çok yorgunmuşsun.

Geceleri uyurken bile rahat değilmişsin. Rüyalarında bile kendini aramışsın. Ve sabah uyandığında, o aramışsın hissini götürmüşsün günün içine.

Aynada kendine bakarken bazen tanımamışsın yüzünü. Bu yabancılık korkutmuş seni. Çünkü eğer sen bile kendini tanımıyorsan, kim tanıyacakmış seni?

Sevmişsin insanları, ama hep biraz mesafeli sevmişsin. Sanki tam yaklaştığın anda uzaklaşacaklarmış gibi... Ve hakikaten de çoğu uzaklaşmış. Sen haklı çıkmışsın ama bu seni mutlu etmemiş.

Bazen pencereye yaslanıp dışarıyı izlemişsin. Geçen insanları, uçan kuşları, düşen yaprakları... Ve hepsi bir yerlere gidiyormuş, sen hâlâ aynı yerde duruyormuşsun.

"Nerede yanlış yaptım?" diye düşünmüşsün çok kere. Ama belki de yanlış yokmuş. Belki de sadece bazı insanlar böyle yaratılmışmış. Biraz daha derin hisseden, biraz daha çok düşünen...

Ve en acısı şuymuş: Bazen o eski halini özlemişsin. O daha basit, daha kolay inanan halini. Ama geri dönemiyormuşsun artık. Çünkü bazı kapılar tek yönlüymüş.

Şimdi sadece kabul etmişsin. Ne tamamen mutlusun, ne de tamamen mutsuz. Arada bir yerdeymişsin. Tıpkı o sonbahar ağacı gibi...

Ve belki de bu da bir güzellikmiş aslında. Bu arada kalmışlık hali. Çünkü tam ortadayken, hem karanlığı görürmüşsün hem ışığı. Ve bu görüş, seni farklı kılarmış diğerlerinden.

Sen pencereden düşen yapraklar gibi sessizce düşmüşsün hayata. Ve düştüğün yerde, yeni bir şey olmuşsun. Ne ağaçsın artık, ne de toprak. Başka bir şeysin... Kendine özgü.

Turgay Kurtuluş