Küçük yaşında, kınalı elleriyle
Verildi bir adama, gönlü sürgündeydi.
Sevmedi… Sevemedi… Ama sustu kadın,
Çünkü susturulmuştu zaten çoktan.

Adam...
Gözlerinde kırık bir sabah,
Ruhunda isyan, elinde kadeh.
Camiden çok meyhaneyi tanırdı,
Allah’ı değil, kaderi suçlardı.

Abisi…
Asker ocağında kalmıştı bir sabah,
“Şehit” dediler, “şeref” dediler,
Ama onun yüreğine bir karanlık indi,
Hayata küstü, Allah’a bile darıldı.

Kadın…
Sükûtun adını yazmış alnına,
Abdestinde, secdesinde bulurdu huzuru.
Adamsa o secdeyle dalga geçerdi,
“Oruç mu? Ne gerek var…” derdi,
Alayla, gülerek, küçümseyerek…

Sonra…
Bir can düştü rahme.
Kadın, umutla; adam, korkuyla bekledi.
Kız olsun diye dua etti adam…
Sonra da dedi ki:
“İnşallah erkek olmaz! Askere göndermem ben onu!”

Günler geçti, sancılar başladı.
Ve bir erkek çocuk geldi dünyaya…
Ama…
Ellerinde güç yoktu, ayakları tutmazdı,
Göz göze geldiler bebekle…
Adam iç çekti, kadının gözyaşı aktı.

Kadın dedi ki:
“Al işte, hep dua ettiğin gibi…
Asker olmayacak, yürümeyecek belki de.
Ama işte, sen istedin…”

O an…
Bir şey koptu adamın içinde.
Sustu.
Baktı.
Ve kıyıya vurmuş bir iman kırıntısı gibi,
Yavaş yavaş dönmeye başladı.

Ramazan geldi.
Otuz gün…
Bir gün bile aksatmadan tuttu orucunu.
Kadın şaşkın, çocuk sessiz,
Adam değişiyordu.

Bayram geldi,
Sofraya alkol istedi.
Kadın isyan etti:
“Ne yapıyorsun? Oruçlar boşa gitmesin…”

Dedi ki adam:
“Getir… Getir ki bırakayım.”
Bir bardak içti…
Sonra döktürdü lavaboya…
Ve o günden sonra bir daha el sürmedi.

Her Ramazan bir parça daha düştü nefsinden.
Bir Ramazandan sonraydı,
Bir Kurban Bayramı sabahı,
Sofrasına oturdu, cebinden tütün çıkardı.
Baktı, baktı uzun uzun…
Sonra:
“Sen de benimle çok yol geldin,” dedi.
“Şimdi helalleşme vakti…”
Ve bir daha hiç yakmadı.

Zaman aktı…
Bir gün, İstanbul’daki iş yerinde,
Namaz kılamadığı için için için yandı.
İstifa etmek istedi ama ailesi vardı, çocuk vardı,
Derken, bir gün duyurdu patron:
“İstifa edenin tazminatını tam vereceğiz…”

O an durdu adam.
Geldi eşine:
“Hazır mısın? Yeni bir yola çıkalım mı?”
Kadın gözlerinin içine baktı:
“Sen artık nereye gidersen, ben hazırım…”

Ve vedalaştılar şehirle.
Memlekete döndüler.
Daha çok ibadet, daha çok huzur,
Daha çok şükürle yaşadılar.

Bir sabah, posta kutusunda beklenen bir zarf vardı.
Tazminat yattı.
Adam sessizce kalktı sofradan,
Bir zarf, bir pasaport, bir dua…

“Hadi,” dedi,
“Bu sefer Allah’ın evine,
Bu sefer arınmaya…”
Ve birlikte hacca gittiler.
Orada döktüğü gözyaşı,
Bir ömrün kefareti gibiydi.

Döndüğünde bambaşkaydı.
Namazlarını vaktinde, geçmişiyle birlikte kılmaya başladı.
Yüzünde nur, dilinde zikir…

Ama bir sabah…
Bir gölge düştü yüreğe.
Doktor:
“İleri evre… Kanser. En fazla 2 ay…”
Ama o yılmadı.
Altı ay boyunca sabırla yaşadı.
İmanı, ilacı oldu.
Secdeyle savaştı ölüme.

Ve bir sabah…
Seccadesinde, alnı secdede, ruhu Rahman’a emanet gitti.
Allah rahmet eylesin…

Ama…
Hikâye hâlâ bitmedi…

O günden sonra,
Kimi mucize der, kimi nasip…
O engelli çocuk,
Yavaş yavaş tutmaya başladı annesinin elini.
Ayakları kıpırdadı,
Sanki babasının ruhu geçmişti ona.

Her adımında,
Her kasında bir dua gizliydi.
Her hareketinde,
Babası gibi gecikmiş bir iman,
Zamanında bir sabır,
Ve alnı secdede ölen bir adamın duası vardı.

Ve kadın…
Gözyaşlarıyla baktı göğe,
Titreyen dudaklarında secdeye varmış bir ömür,
Ve dedi ki:

> “Ben bir adamın nasıl cehennemden cennete yürüdüğünü gördüm…
Rabbim, bir duamla dağı devirdi…
Bir secdeyle içindeki küfrü söktü aldı…
Meğer bazen, en hayırsız sandığın kişi,
En hayırlı imtihan olurmuş insana…
Ve anladım ki,
Allah bir kalbi düzeltmeye karar verirse,
Ona engel olacak hiçbir günah yokmuş…”



Sonra sustu kadın…
Ama sustuğu yerden
Yeryüzü ibret aldı.