Adam..Bir sabah uyanır, aynaya bakar,
Gözleri yorgun, ama konuşmaz.
Ne annesine der derdini tam,
Ne eşine anlatır içini rahatça.
Çünkü annesine anlatsa,
“Karısı doldurmuş kafasını” denir.

Karısına açsa kalbini,
“Annesinden öğrenmiştir bu sözleri” denir.
Kendi kelimeleri,
Hiç kimsenin kulağında yer etmez olur.
Ne söylese başka birinden sanılır,
Kendi sesi, başkasının yankısı gibi duyulur.

Çocukken "ağlama" dediler ona,
"Erkek adam susar, içine atar."
Biriktirdi sessizce yıllar boyu,
Ne sevincini doya doya yaşadı,
Ne kederini açıkça anlatabildi.

Annesi der: "Sen artık koca adamsın,"
Eşi der: "Sen beni anlamıyorsun..."
Kendine sorsa: "Ben kimim tam olarak?"
Cevap yok, çünkü hep bir yarım kalmıştır.

Bir şey fazla olamaz hiçbir zaman,
Fazla gülerse ciddiyetini kaybeder,
Fazla severse "zayıf" görünür,
Fazla düşünürse "kararsız" denir.
Fazla ağlarsa duygusal sanılır,
Fazla susarsa duvar gibi kalır.

Fazla çalışırsa “neden evde yoksun?”,
Fazla evde kalırsa “ekmeği kim kazanacak?”
Fazla konuşursa “çok biliyor bu”,
Fazla dinlerse “hiç fikri yok” derler.
Ne yapsa bir tarafı eksik kalır,
Ne kadar tamam olmaya çalışsa da
Kırık bir aynaya bakar gibi hisseder kendini.

Bir şey söylese birine,
Sözü gidip başka bir suçun adı olur.
Kendi derdi başkasının bahanesi yapılır.
Ne söylediği değil,
Kimin duymak istediği önemlidir bu durumda.

Dostlarıyla konuşsa eksik kalır,
Sustuğunda "duvarsın" derler.
Ne yapsa, bir yanını almaz kimse,
Sanki hep eksik çizilmiş bir şekil gibi.
Kimi zaman kalabalıkta yalnız,
Kimi zaman yalnızken bile kalabalık içinde gibi.

Birini sevse, içinde tutar,
Çünkü duygular büyürken bile korkar.
Ya yanlış anlaşılırsa?
Ya "fazla gelirse" karşısındakine?

O yüzden sessizdir çoğu zaman,
Çünkü konuşsa anlatamaz,
Anlatsa yanlış anlaşılır.
Çünkü erkek olmak,
Görünmeyen bir savaşı
Kimseye duyurmadan kazanmaya çalışmaktır.

Ve en çok da kendine yabancı olmaktır.