Pazarcı denemeler

Pazarcılık zor zahmetli bir meslektir. Bir kere küçükten yetişecen biraz da yırtık olacan zorla da olsa malını satmayı bileceksin. Paranı da almayı bileceksin, yoksa bu işi yapamazsın, aç kalırsın. Her işin kendine göre bir üslubu raconu vardır. Kavgacı olacaksın inatçı olacaksın. Kim ne derse desin. Birazda şans ister.

Hayatta iki denemem oldu ikisinden de boyumun ölçüsünü aldım.

İşten atılmışız kuruş para yok ne yapalım ne edelim, Özcan abimiz var oda işsiz, pazarda bir şeyler satalım dedi, ne satacağız. Ben hiç anlamam hiç yapmadım. Özcanın azda olsa tecrübesi var. Pazarda oyuncak satmaya karar verdik. Bir toptancı mağazasına gittik borç haç bulduğumuz paralarla, her çeşit oyuncaktan bir kutu, bir balya aldık .

Pazarda yerin olacak numaralı, iznin olacak Belediyeden bir sürüde işlemi var, biz kıyıda köşede satarız dedik öyle yapmaya karar verdik. İlk pazarımıza çıktık muşambaları serdik döktük oyuncakları, bekliyoruz. Pazar işte kalabalık hınca hınç insan kalabalığı, kimsenin dönüp baktığı yok bakan uzaktan geçip gidiyor.
Özcan
-Oyuncakkkk
-Oyuncakkkk
diye bağırıyor, arada bir
-çocukları sevindirin ablalar abiler
avaz avaz, ben süklüm büklüm bekliyorum bir yandan utanıyorum. Bir tanıdık rast gelir diye çekiniyorum.

Özcan bana kızmaya başladı,
-Böyle olmaz ki kardeşim,
arada bir bağıracan, oyuncakların yerini değiştirecen tozlarını silecen elde sallayacan falan filan bende tık yok, çaresiz kısık bir sesle Şener Şen’in domates satışı gibi söylendim. Tabi sırtımı insanlara dönerek, yüz yüze gelmeye korkar gibi kalıyorum. Üç pazar beş pazar tek tük sattıysak da satamadık oyuncaklar elimizde kaldı. Özcan sen bu işi yapamazsın dedi bende vaz geçtim.

Elimizde kalan oyuncakları bölüştük ayrıldık, ben oyuncakları akraba ve mahalledeki çocuklara dağıttım Özcan abi ne yaptı bilmiyorum.

Hala iş yok aranıyoruz. Mahallede bir çocuk var abisi İstanbul’da deri fabrikasında çalışıyor, o da devlette çalışıyor sözüm ona bana üzülmüş teklif getirdi, abim sana deri montlar göndersin sat iyi para kazanırsın. İyide nasıl satacam benim yerim dükkanım yok dedim.
-Ne yeri dükkanı, dedi
alacan sırtına bir çanta senin kurumlarla aşinalığın var gezer satarsın, olur dediler. ben de olur dedim.

Başladılar, bana yirmişer otuzar mont göndermeye, kadın erkek yazlık kışlık, sırtıma vuruyorum kurum kurum geziyorum. Akrabalara komşulara veriyorum. Kimse tık para vermiyor iki taksit üç taksit yok maaşta yok ikramiyede dağıtıyorum. biraz da para topladım ama adama para veremiyorum. Bendeki de şans mı arkadaş, o sene bütün Belediyeler maaş ödeyemiyor, kimisi grevde, en çokta Belediyelere satmışım. Çocuk gelip gidiyor ne yaptın.
-Abim para istiyor.
Yok diyorum kardeşim yok toplayamıyorum. Yaka paça olup mahalleye rezil olduk. Akrabalardan altın bilezik alıp sattım ödedim.

Bir daha da pazarcılık mı tövbe ettim. Anladım ki ben memuriyetten başka bir şey yapamam. Çünkü yüzüm yumuşak kimseye borcunu ver diye yakasına yapışamam. Hele de çoluk çocuk aç, kiramı ödeyemedim, odun kömür alamadım diyenin parasını zaten hiç almam. Cebimdekini çıkarır veririm üste, ben de böyle bir adamım işte.

- Anladım ki bu işler bana göre değil.


Coşkûnî