Yolculuk taziye ve aşk 2

Sallanan eli gözlerimde kaybolana kadar gözümü yoldan ayırmadım. Sonrası uzayıp giden yol boşluk, uzaktan geçen arabalar yine yitip giden karartılar içine daldım. Artık adım adım uzaklaşıyordum aşktan.

İçimi saran burukluğu bastırmaya çalıştıkça, sıcaklık basıyordu üstüme, yengeme belli etmemeye çalışsam da. Dönüşümüz gidişin tersine dönmüştü, yengem üzüntüyü atmış üstünden. mutlu ve rahattı, garip olan bendim, bir ara neyin var, gözün köyden kalmış gibi dedi, tatlı tatlı gülümsedim.

Kopartmanda yalnızdık bu sefer karşılıklı kanepelere karşılıklı uzandık, sohbet ediyoruz. Beğendin mi bizi köyü çok güzel demi , sende hiç evde durmadın hep Abdullah amcalarda vakit geçirdin. Nasıl buldun güzeli, güzel buldun demi, o o köyün en güzel kızlarından biridir. Ama taşınacaklar İzmir’e diyorlar babası orada işe gidecekmiş. Akşam serinliği başlamıştı, Sabah Ankara’ya ineceğiz, uyuyalım biraz, sabah ineceğiz dedi, evde de çok iş var her şey bir birine karışmıştır şimdi dedi. Ankara’ya vardık, abim bizi bekliyormuş, yükümüz çoktu, taksi tuttuk yerleşemedik, bir araba daha tuttuk, onlar önde ben arkada evin yolunu tuttuk.

Artık rutin hayatımıza dönmüştük. Ben hülyalara dalıyorum aklımda çıkmıyor yaşadıklarım. Hayıflanıyorum bir resmini bile almadım kızın diye, aklımdan kalkıp gitmek geçiyor, ama nasıl niye ne diyecem daha çocuk sayılırım. Ankara’dayım ama baba evi Tuzluca’nın Kandilli köyünde, Ben şehirde kalıyorum okul iş dönsem. Babama söylesem sopayla kovalar beni geri, bu yaşta ne aşkı evliliği diye rezil eder beni, hem de nasıl, içinde çıkılmaz bir durumdayım.

Mektup yazacam ama çekiniyorum. Epey de bir zaman geçmişti, kısa zamanda kanka olduğum Türkmen çocuğu olan Kirman’a yazıyım dedim ve yazdım.

Kirman’dan bana üç dört sayfalık bir mektup geldi. heyecanla açtım, geçirdiğimiz günlerden bahsetmiş uzun uzun diğer arkadaşlardan, sonunda sorumun cevabına gelmiş. Sanırım benim merakımı duygularımı anlamamış yada fazla dikkate almamış. Onlar İzmir’e taşındılar bir kaç ay önce başkada haberim yok, sizin akrabalar biliyordur ben bilmiyorum diye yazmış.

Aslında sevinmiştim. Köye gitmektense İzmir’e gitmek benim için daha kolay daha sorunsuz olacaktı. İçimdeki yangın hafiflemişti. Gezme yada iş bahanesiyle gidebilirdim.

Mektubu kapattım, güzel bir sabahtı ve aklımda hayalimde Güzel vardı.

Coşkûnî