Bir zamanlar, yemyeşil ağaçlarla çevrili bir göletin kenarında yaşayan sıra dışı bir kaplumbağa varmış. Diğerlerinden farklı olarak, sırtında minicik ama pırıl pırıl parlayan bir ayna taşırmış. Bu yüzden herkes ona “Aynalı Kaplumbağa” dermiş.

Ormanın hayvanları onu ziyarete gelir, aynaya bakar, tüylerini düzeltir, kulaklarını kontrol eder, kendi görüntülerine hayran kalırlarmış. Ama hiçbiri ona gerçekten bakmaz, onunla konuşmazmış. Kaplumbağa ise hep gülümser, sessizce kabuğunun içinde yaşarmış.

Zamanla hayvanlar onun yanına yalnızca aynaya bakmak için gelir olmuş. Tavus kuşu gösteriş için, sincap kuyruğunu kabartmak için, tilki ise sadece burnunu kontrol etmek için… Ama bir kişi, minik bir kirpi, aynaya hiç bakmazmış. Gelir, kaplumbağanın yanına oturur ve sadece şunu sorarmış:
— Nasılsın bugün?
Bu üç kelime, kaplumbağanın yüreğini aydınlatırmış.
Bir gün gökten yağmur yağmış, bir damla kaplumbağanın aynasına çarpmış. Ayna çatlamış, görüntüler bozulmuş. Hayvanlar birer birer gelmeyi bırakmış. Çünkü artık aynada kendilerini net göremiyorlarmış. Kaplumbağa yalnız kalmış.
Ama kirpi her gün gelmeye devam etmiş.

Derken bir felaket olmuş: Ormanın kuzeyinde bir yangın çıkmış. Hayvanlar panik içinde kaçarken duman yolları kapatmış. Hiçbir şey görünmüyormuş.

Kirpi, kaplumbağanın aynasına bakınca hâlâ parlayan bir ışık görmüş. O küçük çatlaklardan sızan ışık, yol gösterecek kadar güçlüymüş.

Kaplumbağa aynasını gökyüzüne doğru kaldırmış. Gün batımının turuncu ışıkları aynada yansıyıp ormana yayılmış. Hayvanlar o ışığı takip ederek güvenli alana ulaşmış.

Yangın durduktan sonra, ormanın yaşlı baykuşu yüksekçe bir dala çıkıp şöyle demiş:

— Bugün bizi bir ayna kurtarmadı. Bizi, görmezden geldiğimiz, sadece “bakmak” için yaklaştığımız ama hiç “görmediğimiz” bir kalp kurtardı.

Kaplumbağa bir kahraman olmuş. Ama en çok, kirpi sevinmiş.

— Ben senin parıltını hep görüyordum, demiş.

— Sen parlayan gözleri değil, ışığı gören tek kişiydin, demiş kaplumbağa.

Vermek İstediğim Mesaj:

Görmek, bakmak değildir.

Bazı insanlar dışarıdan parlak görünmese de içlerinde muhteşem bir ışık taşır. Yalnızca dış görünüşe değil, kalbe bakanlar o ışığı fark eder.

Ve bazen en çok görmezden geldiklerimiz, en karanlık anda bizim yolumuzu aydınlatan kahramanlar olur.