Karasu kıyısında kuzu otlatıyordum. Biçerci Ferman amca vardı, insan boyunu aşan sazlıklarda ot biçerdi, terden sararmış beyaz kasketi uzaktan gözükürdü, yanına gider biçeri izlerdim. Biçerin üstünde bulut gibi sivrisinek uçardı. Kaçan kurbağaları yakalamak için birkaç leylek biçerin başında hazır beklerdi. İşçiler biçerin uğultusunda bağıra çağıra konuşurlardı, bazen sazlıktan domuz çıkar, işi bırakıp kaçarlardı. Uzaktan gelen biçer sesleri eşliğinde orda burda çalışan insanlar ve öküz arabaları buhar içinde hayal meyal gözükürdü. Karasu bataklığında rüzgârda uğuldayan yüksek kamışlar vardı. Nehir siyah rengini sazlıkların gölgesinden alırdı. Sazlıktaki kuş seslerini, kamış hışırtısını çok severdim, bataklık sanki bir arkadaştı. Su içerken yüzükoyun yatar bakardım, bataklık nefes alır kabarır homurdanırdı, gölgeli suların altında sanki insanı çağıran biri vardı. Şeytan seni suya çekecek deyip korkuturdu annem. Amcam daha biz yokken burada boğulmuş. Karasu koca bir ovada sazlıklar içinde gömülmüş büklüm büklüm akardı. Sazlıkların arkasında traktör sesleri gelirdi. Alakızıl Köyü’nü ve karpuz bostanlarını merak ederdim.
Koç katımı töreni yapılırdı sonbaharda. Törene kadar koçlar kuzuların olduğu sürünün içinde kalırdı. Koyun sürüleri öğleyin suyun kıyısında yatarken, uyanık çobanlar kuzu otlatan çocukların yüzmelerini fırsat bilip koçların en güzelini çalar sürüye salardı. Kuzu çobanı eksik koçla akşam eve dönünce kıyamet kopardı. Öğle vakti çobanlar Karasu’da yüzerek karpuz çalardı. Yüzme bilmeyen çocuklar onların attığı artıkları yerdi. Çocuklar kabuklar üstüne kavga ederdi. Nehirde sığ bir yer vardı, çocuklar buradan geçerdi. Komşumuzun oğlu ile el ele tutarak karşıya geçmiştik. Arkadaşımın aklına uymuş nehri ilk defa geçmiştim. Annem duysa delirirdi kesin. Sazlıkların arasından insan izlerini takip etmiş çok geçmeden çardağın ayağının dibinden korkulu düşler diyarı olan bostana girmiştik. Kalbim ağzımdan çıkacak gibi çarpıyordu, korkudan elim ayağım dolaşıyordu. Kuru otların arasında birkaç küçük karpuz bulup çuvala koymuştuk. Bostancı çardaktan hayalet gibi önümüze atlayınca bizi kesin öldürecek zannetmiş nasıl da ağlamıştık. Bugün sadece kır saçlarını hatırladığım bostancı içinde birkaç karpuz olan çuvalı alıp, bizi suya kadar getirdi. Bir daha gelmemek şartıyla torbayı ve içindeki karpuzları geri verdi, bizi bıraktı. Sazlıkların arkasından yakalandığımızı duyan diğerleri kaçmış gitmişlerdi köye.
Yayladan döndüğümüzde bostanlarda yalnızca küçük karpuzlar kalırdı. Babamla öküz arabasına binmiş komşu köye karpuza gitmiştik. Etrafta kuru otları öküz arabasına yükleyen insanlar vardı. Bostan yetişmeyen çorak köyümüzü Alakızıl’dan ayıran Karasu’yu demir korkuluklu beton köprüyle geçtik. Alakızıl içinde söğütlerin gölgesinde su akıyordu. Suda ördekler karpuz kabuğu kovalıyordu. Bakkalın önünde sedirlere dizilmiş yaşlılar bize bakıyordu. Babam önde oturmuş öküzleri sürüyordu. Burası için eski Ermeni köyü diyorlardı. Getirdiğimiz yakacak tezekleri Latif kirvenin avlusuna boşalttık. Köyün dışında bir bostanda öküzler salınmış otlanıyor, kamçı gibi kuyrukları ile sinekleri kovuyordu. Sararmış otların içinde orda burda küçük karpuzları topluyorduk. Babam bir karpuz kesti bana verdi, çardağın gölgesine oturdum. Çardağın etrafında dev gibi tohumluk karpuzlar vardı. Latif kirve ile babam arabayı karpuzla doldurmuşlardı. Dönüşte onlar sohbet ediyor, bense arkada üstüm başım ıslanmış hala karpuz yiyordum. Evimizde ahırın içindeki yığılmış karpuzları halen unutamıyorum.
Mustafa Alagöz