Aşk, deniz kenarında yazılan bir şiir gibidir. Dalgalar her gelişinde bir kelimeyi siler, ama sen inatla yeniden yazarsın. Sonunda anlarsın ki, asıl şiir silinenlerde gizlidir.

Zaman, akan bir nehir gibidir. Kimseyi beklemez, kimseye geri dönmez. Ama sen, o nehrin kenarında oturup, suyun sesini dinlemeyi öğrenirsen, her anın bir armağan olduğunu fark edersin.

İnsanlar, kütüphanedeki kitaplar gibidir. Bazıları bestseller olur, herkes onları okur. Bazılarıysa tozlu raflarda unutulur. Ama en değerli olanlar, seni sen yapan satırları içerenlerdir.

Mutluluk, avucunda tutmaya çalıştığın bir kelebek gibidir. Çok sıkarsan kanatları incinir, çok gevşek tutarsan uçup gider. Önemli olan, onunla dans etmeyi öğrenmektir.

Eskiden anlam taşıyan şeyler, bugün sıradanlaşır. Bir çocuğun sokakta uçurduğu uçurtma, bir yaşlının pencereden seyrettiği güneş batışı, bir sabahın erken saatlerinde yükselen ekmek kokusu… Bunlar, modern dünyanın hızında kaybolan detaylardır. Oysa belki de hayatın özü, o küçük detayların içinde saklıdır.

Kelimenin dokunduğu her yerde bir geçmiş vardır. Bir mektubun sararmış sayfalarında, bir duvarın eski boyasında, bir melodinin notalarında… Zaman, her şeyi değiştirirken, hatıraların içindeki ağırlık da değişir. Bazılarını sırtında taşımaya devam edersin, bazılarını ise fark etmeden geride bırakmışsındır.

Özlem, insanın içinde hiç kapanmayan bir kapıdır. Bir şehrin dar sokakları, çocukken oynanan bir bahçe, bir zamanlar tanıdık olan bir yüz… Hiçbiri gerçekte yok olmaz, yalnızca anlam değiştirir. O yüzden insan bazen geçmişe dönmek ister; ama döndüğünde, bıraktığı hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını görür.

Bilinmezlik, yolculuğun kaçınılmaz parçasıdır. Bir sabah uyanırsın ve hayatının bir kısmını geride bıraktığını fark edersin. Hangi noktada yön değiştirdiğini bile hatırlamazsın. Oysa insan, bilmediği yollarda yürümeye alışmalıdır. Çünkü asıl keşif, bildiklerinde değil, adım atmaya cesaret edemediklerinde saklıdır.

Ve bazen en büyük dönüşüm, insanın kendini yeniden anlamasıyla başlar.