Soğuk mahkeme koridorlarında yankılanan adımlarım, geçmişin izlerini sürüyorken. Duvarlara sinmiş fısıltılar, sanki her bir köşeye hapsolmuş sessizlik gibiydi… Burada zaman oldukça farklı akıyor.
Bir yanım o hep eksik ve geride kalmış çocukluğumun peşinde koşarken, nedenini bilmeden diğer yanım çoktan mahkum edilmişti bile.
Birden kapı açılıyor, içeriden gelen cılız bir ses çağırıyor içeri girebilirsiniz
İçeri adım atarken, bir an için geri dönüp oradan kaçmak istiyorum. Fakat nereye? Olmayan geçmişime mi o geçmişim zaten çoktan çalındı benden, şimdi ise hala geleceğim için bir mücadelenin içinde çırpınıyorum.
Hakim kürsüsünün önüne geçtiğimde, bir anlık sessizlik çöküyor. Duruşma başlıyor. Sanık sandalyesinde ben varım, ama suçlu ben değilim. Karşımdakiler de bunu biliyorlar mı? Ben mi onlara bunu anlatmalıyım, yoksa zaten bildikleri gerçeği inkar eden onlar mı?
Adınızı söyleyin.
Boğazıma düğümlenen yılları bir nefeste aşarak cevap veriyorum.
Ben, geleceği çalınan biriyim, Hakim Bey diyorum konuşuyorum, konuşuyorum bir sessizlik var ortada kimseden çık çıkmıyor,
kimse hiç bir tepki vermiyor.
İnanın duvarlar bile anlatıklarımı duymazlıktan geliyordu sanki.
Ben hala anlatmaya devam ediyorum. Çocukluğumdan kalmayan anılarımdan bahsediyorum, hiç olmayan oyuncaklarımdan. Sonrasında hayallerimin olduğu yıllardan söz etmeye başlıyorum devamında ise içimi yaralayan o günlerden siz hiç geceleri aç uyuyup sabaha tok kalktınız mı bu hayatta belkide en çok yaşadığım bir gerçekti, Ben hiç kahkahalarla uyana bildiğimi hatırlamam hiç görmedim o günleri…
Bir gün, farkında bile olmadan içimdeki ışığın sönmesinden habersiz gideceğim sanki buralardan
Mahkeme salonunda zaman durmuştu sanki aslında herkes çok şeyin farkındaydı sadece susarak bile bunu onaylıyorlardı.
Şimdi hiç kimse bana unuttuğum hiç tatmadığım o gülümsemeyi geri veremez ve bunu onlar da çok iyi biliyor. Ama ne yazık ki yine de bir karar verilecek sonra bir kalem hareket edecek ve bir kader yine birilerinin eliyle çizilecek.
Gözlerim, salonun köşesinde duran masum titrek bir mum ışığı gibi bekleyen anneme kayıyor. Yorgun yüzündeki bir türlü anlatılamayan, ve ifade edilemeyen acıların birikmiş izleri var. Ellerini sıkı sıkıya kavuşturmuş, dudakları sürekli hareket halinde dua eder gibi. Yüzüme bakmaya cesaret bile edemiyor suçluymuş gibi. Ben ise onu izliyorum yüzündeki kırışıklıkların arasına saklanmış o hüzün dolu yılları o yılların biriktirdiği acıları ve gözyaşlarını görüyorum ve onun altında büyümüş sabrı okuyorum.
Sonra yavaşça dönüp hakime bakıyorum, o yorgun gözleriyle dosyaların içine gömülmüş, bense kendi hayatımın kapanan sayfasına. Adaletin benden yana olup olmayacağını bilmeden bekliyorum.
Kalemi eline alıyor ve karar diyor ya sanki o kader çoktan yazıldı, Hakim Bey.
Bir ses yankılanıyor
Sanığın söyleyecek son sözleri var mı?”
İçimi çekiyorum, boğazım kuruyor. Dudaklarım titriyor ama içimde yıllardır susturulan sesim bir çığlık gibi yükseliyor:
Benim önce çocukluğumu çaldılar, Hakim Bey. Sonra ise geleceğimi çaldılar siz şimdi benden çalınanları bana geri verebilir misiniz vermezsiniz peki ya Adaletiniz onları bana geri verebilir mi?
Cevap yok.
İşte o an anlıyorum ki bu mahkeme salonunda belli ki bir karar çıkacak, ama ben özgürlüğü buralarda bulunamayacağını nedense hissediyorum.
Belki de adalet, mahkeme salonlarında değil, yaşanmamış hayatların sessiz çığlıklarında saklıdır.
Artık vicdani kanaatların neredeyse hiç kalmadığı buralarda ben ne diyebilirim ki hakim bey...
Karar sizin, Hakim Bey.
*
Mehmet Demir