Ve gün başlar, iplik iplik sökülmeye…
Onca çıplaklığın içinde giyinmiş düşüncelerim, kalkar abdeste…
Ve sen kim bilir hangi pencerenin kenarından izliyorsun ya da dinliyorsun sana ait olmayanları…
Ellerim… Onlar tarihin tozları ile kadim şehir Urfa’da…
Kalemin, dilin, kalbin tasdik ettiğini söylüyor…
Kaç kulak doldurdun değil, kaç kalbin tozunu aldın asıl soru?
Meyler, kadeh kadeh masada sarhoş etmezken,
Ettiğin söz şeytanı Besmele çektirtiyor…
Bu hafta sizlere aylar önce okuduğum ve çok hoşuma giden bir hikâyeyi sizinle paylaşmak istiyorum… Bir kişi de olsa yüreğine dokunması umudu içinde;
Bir zamanlar bilginler ve şairler, "Suskunlar Meclisi" adıyla bir topluluk oluşturmuşlardı. Üye sayısı 40 kişiydi ve bunu artırmıyorlardı. Üyeliğin ilk şartı çok düşünmek fakat çok az konuşmaktı. O zamanlar meşhur şair ve bilgin Molla Câmî, bu meclisin üyeleri arasında olmayı arzuluyordu. Günün birinde suskunlar meclisinin bir üyesinin öldüğünü duyunca, onun yerine aday olmak için bilginlerin bulunduğu köşke gitti. İsmini bir kâğıda yazarak suskunlar meclisine gönderdi.
Meclis üyeleri bu teklifi görünce biraz üzüldü çünkü ölen üyenin yerine başkasını almışlardı. Dolu bir bardak su gönderdiler Molla Câmî’ye... Hemen durumu anladı, bir damla daha olsa bardak taşacaktı. O da hemen oracıktaki bir gülden küçük bir yaprak koparıp, nazikçe suyun üstüne koyuverdi.
Bardakta ki su taşmamıştı. Bunu içeri gönderdi. Meclistekiler bu kibar cevabın manasını anlamışlardı: Zarif insanların yeri başkaydı. Üyeler onu da aralarına almaya karar verdiler. Listeye Molla Câmîyi de ekleyip, kırk sayısının sonuna bir sıfır koyarak, 400 yazdı. Bununla Molla Câmî sayesinde, meclisin değerinin on misli arttığını belirtiyordu.
Listenin son şekli Molla Câmî ’ye gelince, meseleyi anladı ama sayının büyük gösterilmesinden hoşlanmadı. Sağdaki bir sıfırı silerek, kırk sayısının soluna koydu. Yani 040 yazdı.
Alçak gönüllü Molla Câmî, böylece kendisini solda sıfır sayıyor, bardağı taşırmadığı gibi, o meclisin yapısını da etkilemeyeceğini söylemek istiyordu.
Gül yaprağı olmak kolay değil ama hayatın içinde geçim ehli olmanın, gül gibi geçinmenin yolu gül yaprağı olmaktan geçiyor. Yük olmayıp yük almak, gül yaprağı güzelliğine kavuşmak. Gül yaprağı sırrına erenler, sağdaki sıfır gibi bulundukları topluma güç katarlar hem de bire on...
... Rabbimden dileğim, yük olmamakla beraber gül yaprağının güzelliğini kavuşmak... (âmin deyin ki duam belki birisinin sayesinde kabul olur)
Bir gün İmâm-ı Mâlik Hazretleri’ne sormuşlar.
-İnsanlar Sadık Dostlarını Çok Yakın Akrabalarından Daha Çok Seviyorlar, Bunun Sebebi Nedir?
İmam-ı Mâlik Hazretleri;
-Akraba Cisme, Fâni Bedene Bağlıdır, Sadık Vefalı Bir Dost İse Ruha, Gönle Bağlıdır. Diye karşılık vermiş...
... Sizde bilirsiniz ki denizin dibinde oturarak beklenmez. Oltayı denize atacaksınız ki nasibimiz bizi bulsun... Ama bir ama iki ya da hiç...
Ben bu fani dünyaya zaten gelerek bedenimi, düşüncemi, yüreğimi tabiri uygunsa dünya denizine sallamışım ve Rabbim çalakalem yazmış olduğum bu yazılar sayesinde nasibimde olan insanları karşıma çıkarıyor kim bilir bir gün öyle biri çıkacaktır ki…
Bulana, buldurana şükürler olsun... Lakin ne olursa olsun hayatına girdiğiniz insanların yaşamlarında bir gül yaprağı olmayı amaç edinin, edinin ki aldığımız bu nefesin bir manası olsun… İnsanca yaşadık, diyebilelim… Kıymetimizi yere çaldırıp beş para etmeyen insanların diline, gözüne laf vermeyelim…
Geldiğimiz gibi gidelim… Tertemiz… Gassal’ın yıkaması ile temizlenmeyen kir olmasın…
Ismahan ÇERİBAŞI